เพริศ : [เพฺริด] ว. งาม, ดียิ่ง.
เพริศพริ้ง : ว. งามเฉิดฉาย, พริ้งเพริศ ก็ว่า.
เพริศพราย, เพริศแพร้ว : ว. งามระยับ.
พริ้งเพริศ : ว. งามเฉิดฉาย, เพริศพริ้ง ก็ว่า.
เฉิดฉัน, เฉิดฉิน : (กลอน) ว. งาม, เพริศพริ้ง.
พริ้งเพรา : ว. สวยงาม, เพราพริ้ง หรือ เพราเพริศ ก็ว่า.
เพรา ๒ : [เพฺรา] ว. งาม, น่าดู. เพราพริ้ง, เพราเพริศ ว. สวยงาม, พริ้งเพรา ก็ว่า.
ฟ้อ ๒, ฟ้อแฟ้ : ว. เพริศพริ้ง, กระชุ่มกระชวย, สดชื่น, เช่น หนุ่มฟ้อ ยังฟ้ออยู่.
เยีย ๔ : ว. งามยิ่ง, งามเพริศพริ้ง, เยียรยง.
เยียรยง : [เยียระยง] (กลอน) ว. งามยิ่ง, งามเพริศพริ้ง, ใช้ว่า เยีย ก็มี.
วาม ๑, วาม ๆ : ว. เป็นแสงเรือง ๆ อย่างแสงหิ่งห้อย เช่น น้ำเคี้ยวยูงว่าเงี้ยว ยูงตาม ทรายเหลือบหางยูงงามว่าหญ้า ตาทรายยิ่งนิลวาม พรายเพริศ ลิงว่าผลลูกหว้า โดดดิ้นโดยตาม. (โลกนิติ).