เหยา : [เหฺยา] ก. ยั่วให้โกรธ.
ยักยี่ยักเหยา : [เหฺยา] ก. พูดเซ้าซี้จะเอาให้ได้.
หยักเหยา : [หฺยักเหฺยา] ก. จู้จี้, รบกวน.
เหย : [เหฺย] ว. เบ้ (ใช้แก่หน้า).
กระแหย่ง : [-แหฺย่ง] ว. อาการปีนขึ้นอย่างพลั้ง ๆ พลาด ๆ. ก. คะยั้นคะยอ เช่น มาหยักเหยาเซ้าซี้กระแหย่งชาย. (รามเกียรติ์ ร. ๑).
เหย่า, เหย่า ๆ : [เหฺย่า] ว. อาการที่วิ่งอย่างช้า ๆ หรือเดินอย่างเร็ว.
ยิ้มเหย : [เหฺย] ก. ยิ้มหน้าเบ้, ฝืนยิ้ม.
หย่า : ก. เลิกเป็นผัวเมียกัน; (กฎ) ทําให้การสมรสสิ้นสุดลงโดยความยินยอม ของคู่สมรสทั้ง ๒ ฝ่ายหรือโดยคําพิพากษาของศาล; เลิก เช่น หย่านม หย่าศึก.
ย่าหยา : [หฺยา] น. เรียกหญิงลูกครึ่งจีนกับมลายูที่เกิดในมลายูและอินโดนีเซียว่า ย่าหยา, คู่กับ บ้าบ๋า.
หย่อง ๆ : ว. เหย่า ๆ (ใช้แก่กิริยาวิ่ง).
อย่า : [หฺย่า] ว. คําประกอบกริยาบอกความห้ามหรือไม่ยอมให้ทําการ ต่าง ๆ.