ธุต ธูต : (วิ.) กำจัด, ขจัด, ขัดเกลา, ไหว, หวั่นไหว, สั่น, สบัด, สลัด, กระดิก. ธุ วิธุนนกมฺปเนสุ, โต. ศัพท์หลังทีฆะ หรือตั้ง ธู วิธูนเน.
อุสฺสชฺชติ : ก. สละ, สลัด, ปล่อย
ติมฺพรุ ติมฺพรู ติมฺพรุสก ติมฺพรูสก : (ปุ.) มะพลับ. ติมุ อทฺทภาเว. สองศัพท์แรก อู ปัจ. ศัพท์ต้นรัสสะ สองสัพท์หลัง อูส ปัจ. ก สลัด ศัพท์ที่ ๓ รัสสะ ลง รฺ อาคม ท้ายธาตุ แปลง มฺ เป็น พ นิคคหิตอาคม ต้นเหตุ แปลงเป็น มฺ อภิฯ น. ๔๘๗.
สาฬว : ป. สลัด
ธุรนิกฺเขป : ป. การเลิกงาน, การทอดทิ้งธุระ, การสลัดแอก
นิจฺฉรติ : ก. ปล่อยออก, สลัดออก, ซ่านออก, เปล่งออก, ฟุ้งไป, ออกจาก
นิจฺฉาเรติ : ก. ปล่อยออก, สลัดออก, เปล่งออก, พูด
นิตฺถรณ : นป. การข้ามไป, การผ่านไป, การก้าวล่วง, การจบลง, การทำสำเร็จ; การทอดถอน, การสลัดทิ้ง
นิตฺถรติ : ก. ข้ามไป, ผ่านไป, ก้าวล่วง, จบลง, ทำสำเร็จ; ทอดถอน, สลัดทิ้ง
นิทฺธุน, นิทฺธุนน : นป. การกำจัด, การถอนออก, การสลัดออก
นิทฺธุนาติ : ก. กำจัด, ถอนออก, สลัดออก
นิธูน นิธูนน : (นปุ.) การสลัดมือ. นิปุพ.โพ, ธู วิธูนเน, โน
ปฏินิสฺสคฺค : ป. การสละคืน, การสลัดทิ้ง, การละเลิก
ปฏินิสฺสคฺคี : ค. ซึ่งสละคืน, ซึ่งสลัดทิ้ง, ซึ่งละเลิก; ซึ่งสละได้ (ยากหรือง่าย)
ปฏินิสฺสชฺชติ : ก. สละคืน, สลัดทิ้ง, ละเลิก
ปฏินิสฺสฏฺฐ : กิต. (อันเขา) สละคืนแล้ว, สลัดทิ้งแล้ว, ละเลิกแล้ว, สละแล้ว
ปมุตฺต : ค. ผู้ถูกปลดปล่อย, ผู้ถูกเหวี่ยง, ผู้ถูกสลัดไปแล้ว; ผู้หลุดพ้น, ผู้เป็นอิสระ
อภินิสฺสฏ : กิต. หนีไป, สลัดออก
อวกโรติ : ก. ทำให้เสื่อม, ดูหมิ่น, สลัดทิ้ง
อวกิริย : ๑. กิต. เกลี่ยแล้ว, โปรยแล้ว
๒. ค. ทิ้ง, ถูกสลัดทิ้ง, น่าชัง
อาธุนาติ : ก. ฝัดออก, สลัดออก
อุกฺเขฏิต : กิต. ถ่มน้ำลายแล้ว, สลัดทิ้งแล้ว; สะดุ้งแล้ว
อุปกฺขิตฺตก : ค. ถูกทิ้ง, ถูกสลัดออก
โอกิรณ : นป. การโปรย, การหว่าน, การทำให้เรี่ยราด; การตัดออก, การสลัดทิ้ง
โอธุนาติ : ก. สลัดทิ้ง, ขจัดออก, เปลื้อง
โอมุกฺก : ค. ซึ่งเขาแก้ออก, ซึ่งเขาสลัดออก, ซึ่งเขาละทิ้ง
สเวเชติ : ก. สลด
ธมฺมสเวค : ป. ธรรมสังเวช, การสลดใจโดยธรรม (คือปลงตก)
ธมฺมสเวค ธมฺมสเวช : (ปุ.) ความสลดใน ธรรม, ความสลดใจในธรรม, ความสลดโดยธรรม, ความสังเวชโดยธรรม, ธรรมสังเวช เป็นอารมณ์ของพระอรหันต์ เมื่อ ท่านประสบอนิฏฐารมณ์ ท่านไม่หวั่นไหวไปตามอนิฏฐารมณ์นั้นๆ.
วิสาท : ป. ความเศร้าใจ, ความสลดใจ, ความตกต่ำ
สวิคฺค : กิต. สลดใจแล้ว, ตื่นเต้นแล้ว
สวิคฺคมานส : ค. มีใจสลดแล้ว
สเวค : ป. ความสลดใจ
สเวชนิย : ค. ควรสลดใจ
อนาถ : (วิ.) ผู้ไม่มีที่พึ่ง, ผู้หาที่พึ่งไม่ได้, ผู้ไร้ที่พึ่ง, ผู้ไม่มีอิสระ.ไทย อนาถ (อะหนาด)ใช้ในความหมายว่า สงสาร สังเวช สลดใจ.อนาถาใช้ในความหมายว่ากำพร้ายากจนเข็ญใจ.ส.อนาถ.