ไตรภพ : (N) ; three worlds (earth, heaven and hell) ; Syn:ไตรภูมิ, ตรีภพ ; Def:ภพทั้งสาม คือ กามภพ รูปภพ อรูปภพ, ตามไสยศาสตร์ว่า สวรรค์ มนุษยโลก บาดาล

ตรีภพ : (N) ; three worlds (heaven, earth and hell), three forms of existence (sensual, corporal and formless) ; Syn:ตรีภูมิ, ไตรภพ, ตรีโลก ; Def:ภพทั้ง 3 คือ กามภพ รูปภพ อรูปภพ ตามไสยศาสตร์ว่าได้แก่ สวรรค์ มนุษยโลก บาดาล ; Samp:ทางธรรมถือว่า บันได 3 ขั้น หมายถึง ตรีภพ ซึ่งเป็นที่อยู่ของสัตว์ที่เวียนว่ายตายเกิด

ตรีภูมิ : (N) ; three worlds (heaven, earth and hell), three forms of existence (sensual, corporal and formless) ; Syn:ตรีภพ, ไตรภพ, ตรีโลก ; Def:ภพทั้ง 3 คือ กามภพ รูปภพ อรูปภพ ตามไสยศาสตร์ว่าได้แก่ สวรรค์ มนุษยโลก บาดาล ; Samp:ผู้ใดได้แก้วศักดิ์สิทธิ์นี้ไปจะมีอำนาจในตรีภูมิคือ โลกสวรรค์ โลกมนุษย์ โลกบาดาล

ไตรภูมิ : (N) ; three worlds (earth, heaven and hell) ; Syn:ตรีภพ, ไตรภพ ; Def:ภพทั้งสาม คือ กามภพ รูปภพ อรูปภพ, ตามไสยศาสตร์ว่า สวรรค์ มนุษยโลก บาดาล ; Samp:เทวดาในสวรรค์ไตรตรึงส์หรือดาวดึงส์ในไตรภูมิก็มีเค้ามาจากจำนวน 33 องค์ของเทวดาเหล่านี้นั่นเอง

จันทบุรี : (N) ; Chanthaburi ; Syn:เมืองจันท์ ; Samp:นายไตรภพ อินทร์อ่อนเยาวชนคนเก่งมาจากจังหวัดจันทบุรี

วิริยะ : (N) ; diligence ; Related:assiduity, persistence, application, industry, laboriousness, perseverance ; Syn:วิริยะอุตสาหะ, ความเพียร, ความบากบั่น ; Def:ความตั้งใจในการฝ่าความยากลำบาก ; Samp:นายไตรภพเป็นผู้อุทิศตนเพื่อการศึกษาเล่าเรียนด้วยความวิริยะอุตสาหะมาโดยตลอด

ตรีภพ : น. ภพทั้ง ๓ คือ กามภพ รูปภพ อรูปภพ, ตามไสยศาสตร์ว่าได้แก่ สวรรค์ มนุษยโลก บาดาล, ไตรภพ ก็ใช้. (ส. ตฺริภว).

กษัตริยชาติ : [กะสัดตฺริยะชาด] น. ชาติกษัตริย์ เช่น รู้แน่ว่าเป็น กษัตริยชาติ. (ม. ร่ายยาว สักบรรพ). [กะสัดตฺรี] (กลอน) น. กษัตริย์ผู้หญิง เช่น สมเด็จพระแก้วกษัตรี. (ม. คําหลวง ทานกัณฑ์); เจ้าผู้หญิง เช่น สองกษัตรีเจ้าหล้า แกล้วกว่าแกล้วใจกล้า กว่ากล้ากลัวอาย. (ลอ); สตรี เช่น จักเสื่อมสวัสดิ์กษัตรี. (กฤษณา). [กะสัดตฺรี] (กลอน) น. กษัตริย์ เช่น พินทุทัตกษัตรีย์. (สมุทรโฆษ); เจ้าผู้หญิง เช่น อันว่าพระมหาสัตว์แลกษัตรีย์. (ม. คําหลวง วนปเวสน์). [กะสัดตฺรีสูน] (กลอน) น. กษัตริย์ผู้เป็นใหญ่ เช่น เจ้าไตรภพโลกเมาลีเป็นกษัตรีศูร. (ม. คําหลวง นครกัณฑ์). (ส. กฺษตฺร + อีศฺวร). [กะไส, กะไสยะ-] น. การสิ้นไป, การหมดไป, การเสื่อมไป, การน้อยไป; ชื่อโรคตามตำราแพทย์แผนโบราณว่า ทำให้ร่างกาย ทรุดโทรม มีอาการผอมแห้งตัวเหลืองเท้าเย็น, เขียนเป็น กระษัย ก็มี. (ส. กฺษย).

กษัตรีศูร : [กะสัดตฺรีสูน] (กลอน) น. กษัตริย์ผู้เป็นใหญ่ เช่น เจ้าไตรภพโลกเมาลีเป็นกษัตรีศูร. (ม. คําหลวง นครกัณฑ์). (ส. กฺษตฺร + อีศฺวร).