อธม : (วิ.) ผู้เกิดแล้วในส่วนเบื้องต่ำ, น่าชัง, ถ่อย, บกพร่อง, ชั่ว, เลว, ทราม, ต่ำช้า, ต่ำทราม, หย่อน. อธัม. วิ. อโธภาเค ชาโตอธโม. อิม ปัจ. ชาตาทิตัท. เอาโอ ที่อโธเป็น อ ลบ ภาค และ อิ ที่อิม ปัจ.โอสฺสอตฺตํ, ภาคโลโป, อิมปฺปจฺจเยอิโลโปจ.
อุกฺกลิสฺสติ : ก. เลวทราม, เสื่อมทราม, บกพร่อง
ปโยคหีน : ค. ซึ่งเสื่อมจากความพยายาม, ซึ่งบกพร่องในการประกอบความพยายาม
เวกลฺล : นป. ความบกพร่อง, ความขาดทุน, ความวิบัติ
องฺคุองฺคู : (ปุ.) คนมีอวัยวะบกพร่อง, คนเปลี้ย, คนง่อย. องฺคปุพฺโพ, อูนฺปริหานิเย, กฺวิ, นฺโลโป. ศัพท์ต้นรัสสะ.
องฺคุ องฺคู : (ปุ.) คนมีอวัยวะบกพร่อง, คน เปลี้ย, คนง่อย. องฺคปุพฺโพ, อูนฺปริหานิเย, กฺวิ, นฺโลโป. ศัพท์ต้นรัสสะ.
อนูนตา : อิต. ความไม่บกพร่อง, ความไม่ขาด
อภินินฺทฺริย : ค. มีอินทรีย์ไม่บกพร่อง
อริฏฺฐก : ค. ไม่ถูกทำร้าย, ไม่บกพร่อง
อเวกลฺล : ค. ไม่ขาดตกบกพร่อง, ไม่วิกลวิการ
อเวกลฺลตา : อิต. ความไม่ขาดตกบกพร่อง, ความไม่วิกลวิการ
อหีนินฺทริย : ค. มีอินทรีย์ไม่เลว, มีร่างอันไม่บกพร่อง