สมฺมุฬฺห : กิต. หลงแล้ว, ลุ่มหลงแล้ว
สโมห : ค. หลงรัก, มีความลุ่มหลง
สาเฐยฺย สาเถยฺย : (นปุ.) ความเป็นแห่งบุคคลผู้โอ้อวด, ความเป็นคนโอ้อวด, ความโอ้อวด, ความกระด้าง, สาไถย. สฐ+ณฺย ปัจ. ศัพท์หลัง แปลง ฐ เป็น ถ สาไถย ไทยใช้ในความว่า การทำมารยาให้ผู้อื่นเข้าใจผิดหลงผิด หรือการพูดเป็นเหลี่ยมเป็นคู. ส. คาฐฺย.
สาตฺต : กิต. กำหนัด, ยินดี, หลงรัก
อญฺญาณี : (ปุ.) คนหลง, คนเขลา, คนโง่, คนพาล.
อมูฬฺห : ค. ผู้ไม่หลง
อโมห : (วิ.) ไม่มีความหลง, ไม่โง่เขลา, มีปรีชา
อวิชฺชา : (อิต.) ความไม่รู้, ความไม่รู้จริง, ความหลงคือไม่รู้จริง, ความเขลา, อวิชชา(ความไม่รู้อริยสัจ ๔).นปุพฺโพ, วิทฺ ญาเณ, โณย, ทฺยสฺสชโช.
อสมฺโมส, - โมห : ป. ความไม่หลงลืม, ความมีสติ, ความไม่หลงงมงาย
อาหริม : ค. อันนำมา, เป็นเสน่ห์, ล่อให้หลง
อินฺทวาริณี : (ปุ.) ไม้สะเดา, ต้นขี้กาหลง.
โอติณฺณ : กิต. หยั่งลงแล้ว, ถูกเสียดแทงแล้ว, หลงรักแล้ว, ยึดติดแล้ว