ป่าเถื่อน : ว. ห่างไกลจากที่อยู่ของคน, ยังไม่เจริญ; ทารุณโหดร้าย.
เยิง ๑ : ว. ป่าเถื่อน. น. ป่า เช่น มาแต่เยิง.
อนารย, อนารยะ : [อะนาระยะ] ว. ไม่ใช่อารยะ, ป่าเถื่อน. (ส.).
เถื่อน : น. ป่า เช่น เข้าเถื่อนอย่าลืมพร้า. ว. ห่างไกลจากที่อยู่ของคน, ห่างไกล จากความเจริญ, มักใช้ประกอบคํา ป่า เป็น ป่าเถื่อน; ไม่ถูกต้องตาม กฎหมาย เช่น เหล้าเถื่อน ฝิ่นเถื่อน ปืนเถื่อน หมอเถื่อน.