สมุคฺคิรติ : ก. เปล่งเสียง
สร : (วิ.) ไป, ถึง, เป็นไป, เที่ยวไป, ออกเสียง, กำจัด, ขจัด, คิด, คำนึง, นึก, ระลึก, เปล่งออก, ซ่านออก.
สรภญฺญ : (นปุ.) ความเป็นคืออันกล่าวด้วยเสียง, ธรรมอันบุคคลพึงกล่าวด้วยเสียง, สรภัญญะ ชื่อทำนองสำหรับสวดคำที่เป็นฉันท์ ชื่อทำนองสำหรับสวดคำที่เป็นฉันท์ ชื่อทำนองสวดอย่างหนึ่ง. สร+ภณ+ณฺย ปัจ. ภาวตัท. หรือ สร+ภณฺ+ณฺย ปัจ. นามกิตก์.
สสฺสิรีก : ค. มีชื่อเสียง
สาธุการ : (ปุ.) เสียงเครื่องกระทำว่าสาธุ, การเปล่งวาจาว่าชอบ, การเปล่งวาจาว่าชอบแล้ว, การแสดงความยินดี, การแสดงความยินดีด้วย, การแสดงความเห็นชอบด้วย.
สิโก : (ปุ.) เกียรติ, ยศ, เกียรติยศ, ชื่อเสียง, ความชื่นชม, ความสรรเสริฐ, คำสรรเสริญ, ฉันท์ (มีปฐยาวัตเป็นต้น). โศลก ชื่อคำประพันธ์สันสกฤต ๔ บาท เป็น ๑ บท เรียกว่า โศลก ๑ อีกอย่างหนึ่งเป็นชื่อของคำสำหรับสวดสรรเสริญ. สิโลกฺ สงฺฆาต, อ.
สิโลก : ป.โศลก; ชื่อเสียง, ฉันท์, สรรเสริญ
สีหนาท : (ปุ.) อันบันลือเพียงดังว่าอันบันลือแห่งราชสีห์, การบันลือเพียงดังว่าการบันลือแห่งราชสีห์, การเปล่งเสียงองอาจ, การพูดอย่างองอาจ.
สุต : (วิ.) ฟัง, สดับ, ได้ยิน, ได้ฟัง, ไหล, ไหลไป, เปียก, ชุ่ม. สุ สวเน, โต. เบียดเบียน, ผูก, จำ, สะสม, ติดต่อ, ละเอียด, ป่น. สุ อภิสเว. ขวนขวาย, แสวงหา, ปรากฏ, มีชื่อเสียง. สุ คติวุทีสุ.
สุรุสุรุ : (วิ.) ซูด ๆ. ซูด ๆ คือเสียงที่เกิดจากการซดน้ำแกง ผู้มีมารยาทดีย่อมไม่ซดน้ำแกงให้ดังซูด ๆ ทางพุทธศาสนาถือว่าเป็นการเสียกิริยา.
สุสฺสรตา : อิต. ความเป็นผู้มีเสียงเพราะ
เสลน : (นปุ.) เสียง, เสียงโห่ร้องของนักรบ (โยธสีหนาท). สีลฺ อุปธารเณ อุจฺเจ วา. ยุ. แปลง อี เป็น เอ. การร้องแสดงความยินดี ก็แปล.
โสตายตน : (นปุ.) ที่เป็นต่อคือ หู, เครื่องติดต่อคือหู, อายตนะคือหู ประสาทหู (หมายเอาประสาทรับรู้เสียง).
เหสา : (อิต.) เหสา (ฮี้) เสียงร้องของม้า วิ. เหสนํ เหสา. เหสฺ อพฺยตฺตสทฺเท, อ, อิตฺถิยํ อา. เห อิติ เสติ ปวตฺตตีติ วา เหสา. เส คติยํ, อ, อิตฺถิยํ อา. ส. เหษา.
อกฺขวิธิ : (ปุ.) แบบแห่งอักษร, แบบอย่างแห่งอักษร, กฎเกณฑ์แห่งอักษร, อักขวิธีตำราว่าด้วยวิธีเขียนและออกเสียงอ่านหนังสือให้ถูกต้อง.
อคฺคญฺญู : ค. ผู้เลิศ, ผู้สูงสุด, ผู้มีชื่อเสียง
อโฆส : (วิ.) มีเสียงไม่ก้อง, มีเสียงไม่ดัง.
อจฺจติ : ก. ร้องเพลง, สรรเสริญบูชา
อจฺฉราสทฺท : ป. เสียงดีดนิ้วมือ
อฏฺฏสฺสร : ป. เสียงโอดครวญ
อฏฺฏหาส : (วิ.) หัวเราะเสียงดัง, หัวเราะมาก
อฑฺฒสร : (ปุ.) เสียงกึ่ง, เสียงครึ่ง, (กึ่งเสียงครึ่งเสียง), อัฒสระ(เสียงกึ่งสระของสระสั้น).พยัญชนะที่เป็นอัฒสระคือยรลวสหฬสันสกฤติอัฒสระมี๔ตัวคือยรลว.ส.อรฺธสร.
อณอณก : (ปุ.) การออกเสียง, การอ่าน, การท่อง, การสวด, การสาธยาย.อณฺสทฺเท, ศัพท์หลังกสกัด.
อณ อณก : (ปุ.) การออกเสียง, การอ่าน, การท่อง, การสวด, การสาธยาย. อณฺ สทฺเท, ศัพท์หลัง ก สกัด.
อติวิสฺสุต : ค. มีชื่อเสียงมาก
อนุจฺจาริต : ค. ไม่ออกเสียง, ไม่ถูกยกขึ้น
อนุปท : (นปุ.) บทน้อย, บทภายหลัง, บทตาม, อนุบท (บทลูกครู่บทรับของเพลง และกลอน).ส.อนุปท.
อนุรว : ป. เสียงกังวาน, เสียงระงม, ร้องคราง
อนุรวนา : อิต. การร้องระงม, การส่งเสียงกังวาน, การร้องคราง
อปญฺญาต : (วิ.) ไม่มีชื่อเสียง.
อปากฏ : ค. ไม่ปรากฏ, ไม่มีชื่อเสียง, ไม่เด่นชัด
อปากฏตา : อิต. ความไม่มีชื่อเสียง
อพฺภุทีเรติ : ก. เปล่งเสียงออก, กล่าว
อพฺยตฺตสทฺท : (วิ.) ร้อง, บันลือ, แผดเสียง.
อภิคชฺชติ : ก. ร้องแผดเสียง, ตะโกน, คำราม
อภิคชฺชี : ค. ซึ่งส่งเสียง, ซึ่งร้อง, ซึ่งจู๋จี๋
อภิญฺญาต : (วิ.) ปรากฏ, มีชื่อเสียง, ชำนาญ.
อภิตฺถนติ, - นยติ, - เนติ : ก. คำรามร้อง, แผดเสียง, กระหึ่ม
อภินทติ : ก. บันลือ, แผดเสียง, คำราม
อภินทิต : กิต ; นป. เสียงบันลือ, เสียงคำราม
อภิปฺปวาเทติ : ก. บันลือ, แผดเสียง
อภิรวติ : ก. ร้องตะโกน, ส่งเสียงลั่น, ร่ำร้อง
อภิรุต : นป. เสียง, เสียงร้อง
อภิสสนา : อิต. เสียงร้อง (ของม้า)
อภิหึสนา : อิต. เสียงร้องของม้า
อมฺพติ : ก. ไป, ออกเสียง
อวสฺสน : นป. ไม่ใช่เสียงร้อง, (ของแกะ)
อสทฺท : (วิ.) ไม่มีเสียง, นิ่ง, สงบ, เงียบ.
อสิโลก : อิต. ชื่อเสียงเลว, ชื่อเสียงไม่ดี
อหุหาริย : นป. หัวเราะลั่น, หัวเราะเสียงดัง