ตะเพิด : ก. ตวาดให้หนีไป, ร้องให้ตกใจหนีไป, ไล่ส่งไป, โบราณเขียนเป็น กระเพลิด ก็มี.
ไล่ตะเพิด : ก. ออกเสียงไล่ให้หนีไป.
กระเพลิด : [-เพฺลิด] (โบ) ก. ตะเพิด. (ปรัดเล).
เพ้ย : ว. คําขับไล่ที่เปล่งเสียงแรง ๆ ให้สัตว์เช่นไก่หนีไป; คํารับในเวลา พากย์โขน คนรับร้องเพ้ย. ก. ตะเพิด เช่น ถูกเพ้ย.
ไพเพิด : ก. ตะเพิด, ทําเสียงขับไล่.