มหาวิชฺชาลย มหาวิทฺยาลย : (ปุ.) สถานที่สำหรับเข้าไปศึกษาความรู้ชั้นสูง, มหาวิทยาลัย ชื่อสถานศึกษาความรู้ชั้นอุดม.
มาฆย : นป. ต้นกล้า, ต้นตาเสือ
มาฆฺย : (นปุ.) คล้า ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่ง ลำต้นและใบคล้ายข่า ผิวคล้ายหวาย จักผิวเอามาใช้เย็บจากแทนหวาย ผู้กสิ่งของหรือสานเป็นเสื่อ. วิ. มาเฆ ภวํ มาฆฺยํ. ณฺย ปัจ. ตาเสือ ต้นตาเสือ ก็แปล.
มุขเภริย : (นปุ.) การเล่นตีกลองด้วยปาก.
มุขฺย : (วิ.) ประเสริฐ, สูงสุด. วิ. มุข มิวาติ มุโขฺย. อิวตฺเถ โย.
มุทฺทนยนฺตาลย : (ปุ.) โรงพิมพ์
มูลย : นป. ค่าจ้าง, บำเหน็จ
มูลฺย : (นปุ.) ค่าจ้าง, บำเหน็จ, รางวัล. วิ. มูเลน สมฺมิตํ มูลฺยํ. ณฺย ปัจ. มูลฺ ปติฏฺฐายํ วา, โย.
เมฆิย : (ปุ.) เมฆิยะ ชื่อพระเถระ.
เมตฺเตยฺย : (ปุ.) พระเมตไตรยบรมโพธิสัตว์ ซึ่งจะมาตรัสรู้ต่อจากพระสมณโคดม.
เมธิย เมธิฏฺฐ : (วิ.) ผู้มีปัญญากว่า, ผู้มีปัญญาที่สุด. เมธิมนฺตุ+อิย, อิฏฺฐ ปัจ.
โมฆิย : (วิ.) อาจเป็นโมฆะ, เป็นโมฆะ.
โมเนยฺย : (นปุ.) ความเป็นแห่งมุนี วิ. มุนิสฺส ภาโว โมเนยฺยํ. เณยฺย ปัจ. ภาวตัท.
โมเนยฺยปฏิปทา : (อิต.) ข้อปฏิบัติอันเป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่ความเป็นมุนี.
ยสฺสสิมนฺตุ, ยสสฺสี, ยสวนฺตุ : ค. มียศ, มีชื่อเสียง, ผู้รุ่งเรือง
เยภุยฺย : (วิ.) เจริญ, หนักหนา, มาก, มากยิ่ง, ชุกชุม.
เลยฺย : ค. ซึ่งควรลิ้ม, ควรเลีย, ควรกิน
วากฺย : นป. คำอันเขากล่าว, คำพูด
วาเนยฺย : นป. หญ้าแห้วหมู
วิกฺเกยฺย : นป. ของควรขาย
วิเนยฺย : ค. ควรฝึก, ควรแนะนำ
เวเนยฺย : ค. ผู้ควรแนะนำ, ผู้พอสอนได้
สกีย : ค. ของแห่งตน
สงฺเขยฺย : ค. พึงนับได้
สนฺนิจย : (ปุ.) ฝูง, หมวด, หมู่ พวก, ประชุม, กอง, คณะ.
สนฺนิจย สนฺนิจฺจย : (ปุ.) การสะสม, การสั่งสม, การรวบรวม, การสะสม, ฯลฯ. สํ นิปุพฺโพ, จิ จเย, โณ.
สภาย : (นปุ.) ที่รุ่งเรืองด้วยสัตบุรุษ, ที่ประชุม, ที่ชุมนุม, ที่ชุมนุมคน, สภา. วิ. สนฺเตหิ ภาตีติ สภายํ. สนฺตปุพฺโพ, ภา ทิตฺติยํ, โย, สนฺตสฺส สตฺตํ.
สรณีย : ค. ควรระลึก
สาเฐยฺย สาเถยฺย : (นปุ.) ความเป็นแห่งบุคคลผู้โอ้อวด, ความเป็นคนโอ้อวด, ความโอ้อวด, ความกระด้าง, สาไถย. สฐ+ณฺย ปัจ. ศัพท์หลัง แปลง ฐ เป็น ถ สาไถย ไทยใช้ในความว่า การทำมารยาให้ผู้อื่นเข้าใจผิดหลงผิด หรือการพูดเป็นเหลี่ยมเป็นคู. ส. คาฐฺย.
สาปเตยฺย : (นปุ.) ทรัพย์อันเป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่บุคคลผู้เป็นเจ้าของแห่งทรัพย์(ทรัพย์มรดก), ทรัพย์, สมบัติ. วิ. สสฺส ธนสฺส ปติ สปติ, ตสฺมึ สาธูติ สาปเตยฺยํ. สปติสฺส วา หิตํ สาปเตยฺยํ. เณยฺย ปัจ.
สามฺย : (นปุ.) ความเป็นแห่งของคล้ายกัน, ความเป็นแห่งของเสมอกัน, ความเป็นแห่งของเท่ากัน, ความเป็นแห่งของควร. สม+ณิย ภาวตัท. ความเสมอกัน, ความเท่ากัน,, ความควร. ณฺย ปัจ. สกัด.
สารเมยฺย : (ปุ.) หมา, สุนัข. วิ. สรมา สุนี, ตสฺส อปจฺจํ สารเมยฺโย. เณยฺย ปัจ.
สาลากิย : นป. จักษุวิทยา
สิลามย : ค. ทำด้วยหิน
สิวาลย : (ปุ.) เทวสลานของพระอิศวร, ศิวาลัย.
เสขิย : (วิ.) อัน...พึงศึกษา, อัน...ควรศึกษา, อัน...ควรใส่ใจ, อัน...พึงใส่ใจ. สิกฺขฺ วิชฺโช ปาทาเน, โณฺย. วิการ อิ เป็น เอ ลบ กฺ และ ณฺ อิ อาคม.
เสยฺย : (วิ.) ดี, ดีกว่า, ประเสริ,, ประเสริฐกว่า. ปสตฺถิ+อิย ปัจ. เสฎฐตัท, แปลง ปสตฺถ เป็น ส.
เสเลยฺย : (นปุ.) กำยาน วิ. สิลายํ ปาสาเณ ภวํ เสเลยฺยํ. เณยฺย ปัจ.
โสทร, โสทริย : ค. ผู้เกิดร่วมท้องเดียวกัน
หตฺถาชานิย หตฺถาชาเนยฺย : (ปุ.) ช้างอาชาไนย.
หตนฺตราย : (วิ.) ผู้มีอันตรายอันขจัดแล้ว.
อกิริยวาท : (วิ.) ผู้มีวาทะว่า อ. กรรมอันบุคคลทำแล้วไม่ชื่อว่าเป็นอันทำ, ผู้มีวาทะว่ากรรมอันบุคคลทำแล้วไม่ชื่อว่าเป็นอันทำ, ผู้มีลัทธิเป็นเครื่องกล่าวกรรมไม่ชื่อว่าอันบุคคลทำ, ฯลฯ.
อจินฺเตยฺย : (วิ.) อันบุคคลไม่ควรคิด, อันใครๆไม่ควรคิด(พ้นความคิด), ไม่ควรคิด.
อชฺโฌหรณีย : ค. ซึ่งควรแก่การกลืนกิน, ควรกิน
อเชยฺย : ค. ไม่พึงเอาชนะ, เอาชนะไม่ได้, ไม่แก่, ไม่ชรา
อตฺตาธิปเตยฺย : (นปุ.) ความเป็นใหญ่ยิ่งโดยตน, อัตตาธิปไตย (ปรารภตนเป็นใหญ่, ถือตัวเป็นใหญ่, เห็นแก่ตัว).
อติกิลเมยฺย : ก. พึงลำบากยิ่ง, เหน็ดเหนื่อยยิ่ง
อติวากฺย : (ปุ.) คำอันพึงบุคคลพึงกล่าวล่วงเกิน, คำกล่าวล่วง, คำล่วงเกิน.อติปุพฺโพวจฺภาสเน, โณฺย, จสฺสโก.