proud : (ADJ) ; ทะนงตัว ; Related:หยิ่ง, ซึ่งหยิ่งทะนง ; Syn:arrogant, haughty, conceited

self-important : (N) ; อวดดี ; Related:ทะนงตัว, สำคัญตัวผิด ; Syn:arrogance, egoistic, vain

sniffy : (ADJ) ; หยิ่งยโส ; Related:อวดหยิ่ง, ทะนงตัว, ทำหัวสูง ; Syn:disdainful

ทะนงตัว : (V) ; be proud ; Related:be proud oneself, be self-confident ; Syn:ทระนงตัว, หยิ่งยโส, ถือตัว ; Ant:ถ่อมตัว, เจียมตัว ; Def:ถือดีในตัวของตัว ; Samp:เขาไม่ทะนงตัว ไม่เอาความใหญ่ของตนไปกดขี่ข่มเหงผู้อื่น

จองหอง : (V) ; be conceited ; Related:be arrogant, be haughty, be condescending ; Syn:หยิ่ง, ทะนงตัว, ถือดี, จองหองพองขน ; Ant:ถ่อมตน ; Samp:พระผู้เป็นเจ้าทรงประทานอาหารอันโอชาขนาดนี้มาให้ ใครเล่าจะจองหองไม่ยอมรับประทาน

จองหองพองขน : (V) ; be conceited ; Related:be arrogant, be haughty, be condescending ; Syn:หยิ่ง, ทะนงตัว, ถือดี, จองหอง ; Ant:ถ่อมตน ; Def:เย่อหยิ่งลบหลู่ผู้มีพระคุณ ; Samp:อย่าจองหองพองขนไปนักเลย มันไม่ทำให้เกิดผลดีต่อตัวคุณหรอก

ถือดี : (V) ; be overconfident ; Related:be proud, be conceited, be arrogant, be self-confident ; Syn:อวดดี, ทะนงตัว ; Def:สำคัญว่ามีดีในตน (มักใช้ไปในเชิงก้าวร้าวคนอื่น) ; Samp:มนุษย์ส่วนใหญ่มีสันดานเย่อหยิ่ง ถือดี ไม่ชอบให้ใครมาสั่งสอน

หยิ่ง : (V) ; be conceit ; Related:be egotistical, be overly proud, be arrogant, be haughty ; Syn:จองหอง, อวดดี, ลำพอง, ถือตัว, เย่อหยิ่ง, โอหัง, ทะนงตัว ; Ant:ถ่อมตัว ; Def:ถือดีในตัวของตัว, สำคัญว่ามีดีในตัวของตน ; Samp:เขาหยิ่งจนไม่ยอมพูดกับใคร

หยิ่งยโส : (V) ; be self-important ; Related:think highly of oneself ; Syn:ยโส, ทะนงตัว, ถือตัว, เย่อหยิ่ง, อวดดี, จองหอง, โอหัง, ยโสโอหัง ; Ant:ถ่อมตัว ; Def:จองหอง อวดดี เย่อหยิ่ง เพราะถือว่าตัวมียศ มีปัญญา มีความรู้ มีกำลัง มีทรัพย์ ; Samp:ข้าราชการมิใช่ว่าจะหยิ่งยโสไปทั้งหมด

ทะนงตัว : ก. ถือดีในตัวของตัว.

จองหอง : ว. เย่อหยิ่ง, ทะนงตัว, ถือดี, อวดดี.

ถือดี : ก. ทะนงตัว, อวดดี, สําคัญว่ามีดีในตน, (มักเป็นไปในเชิงก้าวร้าว คนอื่นเป็นต้น).

ประมาท : [ปฺระหฺมาด] ก. ขาดความรอบคอบ, ขาดความระมัดระวังเพราะ ทะนงตัว, เช่น เวลาขับรถอย่าประมาท; ดูหมิ่น เช่น ประมาทฝีมือ. น. ความเลินเล่อ, การขาดความระมัดระวัง, เช่น ขับรถโดยประมาท; (กฎ) กระทําโดยปราศจากความระมัดระวังซึ่งบุคคลในภาวะเช่นนั้น จักต้องมีตามวิสัยและพฤติการณ์ และผู้กระทําอาจใช้ความระมัดระวัง เช่นว่านั้นได้ แต่หาได้ใช้ให้เพียงพอไม่. (ส. ปฺรมาท; ป. ปมาท).