กรุณาธิมุตฺต : นป. ความมุ่งในความกรุณาหรือความเอ็นดู, ความน้อมไปในความกรุณา
กรุณานุวตฺตี : ค. อันอนุวัตตามกรุณา, เป็นไปตามความเอ็นดู
กรุณาปร : ค. ผู้มีความกรุณาสูง, ผู้มีความกรุณาเป็นเบื้องหน้า
กรุณาภาวนา : อิต. กรุณาภาวนา, การเจริญหรือก่อให้เกิดความกรุณา
กรุณายน : อิต. ความกรุณา, ความเอ็นดู
กรุณารส : ป. รสแห่งความกรุณา
กรุณาวิหาร : ค. มีจิตอยู่ด้วยความกรุณา, จิตประกอบด้วยความเอ็นดู
กฺลทน : (นปุ.) ความชื้น, ความชุ่ม, ความเปียก, ความซึม, ความเยิ้ม. กฺลทฺ อลฺลภาเว, ยุ. ส. กฺลทน.
กลฺยตา : อิต. ความเป็นผู้มีสุขถาพดี, ความเป็นที่น่ายินดี
กลฺยาณก : (นปุ.) ความเป็นแห่ง...อันงาม. กณฺปัจ. ภาวตัท.
กลฺยาณจริต : ค. ผู้ประพฤติความดีงาม
กลฺยาณตา : อิต. ความดี, ความเป็นผู้มีคุณธรรมอันดีงาม
กลฺยาณมิตฺตตา : อิต. ความเป็นผู้มีมิตรดี; การคบค้าสมาคมกับคนดี
กลฺยาณสมฺปวงฺกตา : อิต. ความเป็นผู้มีเพื่อนที่ดีงาม
กลฺยาณี : (วิ.) ผู้มีความดี, ผู้มีความงาม.
กลฺลตา : อิต. ความสามารถ, ความพร้อม
กลฺลาณ : (ปุ.) ธรรมดี, ความดี. กลฺ สํขฺยาเณ, ลาโณ.
กลฺลิต : นป. ความยินดี, ความพอใจ, ความเห็นด้วย
กลห : (ปุ.) วาทะเป็นที่โต้เถียง วิ. กลหนฺติ อสฺมินฺติ กลโห. กลหฺ กุจฺฉเน, อ. วาจา เป็นเครื่องโต้เถียง วิ. กลียติ ปริมียติ อเนน สูรภาวนฺติ กลโห. กลฺ สํยฺ ยาเณ, โห. ลง อ ปัจ. ประจำธาตุก่อนแล้วลง ห ปัจ. การ ทะเลาะ, การวิวาท, ความทะเลาะ. ความวิวาท, ความทุ่มเถียง วิ. กลหนํ กลโห. ส. กลห.
กลาปขณฺฑาทิภาว : (ปุ.) ความเป็นแห่งวัตถุมี ชิ้นกระเบื้องเป็นต้น.
กลิ : (ปุ.) ความพ่ายแพ้, โทษ, ความชั่ว, บาป. วิ. กลียตีติ กลิ. กลฺ สํขฺยาเณ, อิ.
กลิคฺคห : ป. ผลชั่ว, ความพ่ายแพ้
กวิตฺต : นป., กวิตา อิต. ความเป็นกวี
กสายตฺต : นป. ความฝาด
กสิโครกฺขณาทิ : (วิ.) มีการไถและการรักษา โคเป็นต้น.
กฬุส : (นปุ.) ความชั่ว, ฯลฯ. ดู กลุส ประกอบ.
กากปญฺญา : อิต. ความฉลาดเยี่ยงกา, ความฉลาดแกมโกง
กากสูร : ๑. ป. กาตัวกล้า, ความกล้าของกา;
๒. ค. ผู้กล้าเหมือนอย่างกา, ผู้ฉลาดเหมือนอย่างกา, ผู้ไม่มียางอาย
กาจนา : อิต. ความตรึกตรอง, ความพินิจ; เครื่องชั่ง
กาตร : (วิ.) ไม่หาญ, ไม่แน่ใจลงไป, ทำให้ ฉงน. กุศัพท์ ตร ปัจ. แปลง กุ เป็น กา หรือ กุบทหน้า ตรฺธาตุในความข้าม อ ปัจ. วิ. อีสํ ตรติ สการิยํ กตฺตุ สกฺโกตีติ กาตโร. อภิฯ. ส. กาตร.
กาตุกามตา, กาตุกมฺยตา : อิต. ความเป็นผู้ใคร่เพื่อทำ, ความประสงค์จะทำ
กาปญฺญ : (นปุ.) ความเป็นแห่งบุคคลผู้อันคน ควรกรุณา, ความเป็นแห่งคนผู้ควรสงสาร. กปณ ศัพท์ ณฺย ปัจ. ภาวตัท. ทีฆะต้น ศัพท์ ลบ อ ที ณ ด้วยอำนาจ ปัจ. ได้รูป เป็น ณฺ ลบ ณฺ ของปัจ. เหลือ ย รวมกับ ณฺ ที่สุดศัพท์ เป็น ณฺย แปลง ณฺย เป็น ญฺญ.
กามก : ค. ผู้มีความใคร่, ผู้มีความอยาก
กามกร : ป., นป. การทำความใคร่, การตั้งความใคร่
กามโกป : ป., นป. ความกำเริบแห่งกาม
กามคฺค : นป. ความกำหนัดยิ่ง, ความยินดียิ่ง
กามเคธ : ป. ความยินดีในกาม, ความข้องหรือติดอยู่ในกาม
กามจฺฉนฺท : ป. ความพอใจในกาม
กามฉนฺท : (ปุ.) ความพอใจในความใคร่, ฯลฯ, ความพอใจในกาม, ความพอใจในกามทั้ง ๕.
กามชฺฌ : ป. ความติดอยู่ในกาม, ความพัวพันในกาม
กามตณฺหา : (อิต.) ความกำหนัดแห่งจิตอัน สหรคตด้วยกามธาตุ ความอยากในความใคร่, ฯลฯ, ความพอใจในกามทั้ง ๕, ตัณหาคือกาม.
กามตฺถกาม : ค. ผู้ปรารถนาความดีงาม, ผู้ใคร่เพื่อประโยชน์แก่กาม
กามตา : อิต. ความอยาก, ความใคร่
กามทุกฺข : นป. ความทุกข์เพราะกาม, กามทุกข์
กามทุห : ค. อันให้ความปรารถนา
กามนิกฺกาม : ค. ผู้ไม่มีความใคร่ในกาม, ผู้เบื่อกาม
กามปริฬาห : ป. ความเร่าร้อนเพราะกาม
กามปาล : ป. การบำรุงกาม, การรักษาสิ่งที่ประสงค์
กามปิปาสา : อิต. ความกระหายในกาม, การอยากเสพกาม
กามพนฺธ : ป. เครื่องผูกคือกาม, ความพัวพันในกาม