ป่วย : ก. รู้สึกไม่สบายเพราะโรคหรือความไข้หรือเหตุอื่นที่ทําให้รู้สึก เช่นนั้น.
ป่วยกล่าว : ก. เสียเวลาพูด เช่น จะป่วยกล่าวไปไย.
ป่วยการ : ก. เสียงานเสียการ, ไร้ประโยชน์, เช่น ป่วยการพูด. ว. เรียกค่าชดเชยการงานหรือเวลาที่เสียไปว่า ค่าป่วยการ.
ปวัตน-, ปวัตน์ : [ปะวัดตะนะ-, ปะวัด] น. ความเป็นไป. (ป.).
ปวัตนาการ : น. อาการที่เป็นไป.
ปวัตนาการ :
ดู ปวัตน-, ปวัตน์.
ปวารณา : [ปะวาระนา] ก. ยอมให้ภิกษุสามเณรขอหรือเรียกร้องเอาได้ เช่น ขอของจากผู้ปวารณา ใบปวารณา; บอกยอมให้ใช้ได้ด้วยความ เต็มใจ เช่น ขอปวารณาจะใช้อะไรก็บอก; พิธีกรรมทางศาสนา ยอมให้สงฆ์ว่ากล่าวตักเตือนได้ ทําในวันขึ้น ๑๕ คํ่า เดือน ๑๑ ซึ่งเป็นวันออกพรรษา, เรียกวันออกพรรษาว่า วันปวารณา หรือ วันมหาปวารณา. (ป.).
ปวาล : [ปะวาน] น. ประวาล. (ป.; ส. ปฺรวาล).
ปวาส : [ปะวาด] ก. ประพาส. (ป.; ส. ปฺรวาส).
ปวาฬ : [ปะวาน] น. ประพาฬ. (ป.; ส. ปฺรวาฑ).
ปวิช : [ปะวิด] น. ประวิช.
ปวิตร : [ปะวิด] น. บพิตร.
ปวิธ : [ปะวิด] ก. บพิธ. (ป. ป + วิ + ธา).
ปวิเวก : [ปะวิเวก] น. ที่สงัดเงียบ. (ป.).
ปวีณ : [ปะวีน] ว. ฉลาด, มีฝีมือดี. (ป.).
ปวุติ : [ปะวุดติ] น. ความเป็นไป, เรื่องราว. (ป. ปวุตฺติ).
ปเวณี : [ปะ-] น. ขนบธรรมเนียม, แบบแผน; เชื้อสาย, การเป็นสามีภรรยากัน ตามธรรมเนียม. (ป.; ส. ปฺรเวณิ).
ปเวส, ปเวสน์ : [ปะเวด] น. ประเวศ, ประเวศน์. (ป.; ส. ปฺรเวศ, ปฺรเวศน).
ปศุ : [ปะสุ] น. สัตว์เลี้ยงสําหรับใช้แรงงาน เช่น ช้าง ม้า วัว ควาย บางทีก็รวมถึงสัตว์เลี้ยงที่ใช้เป็นอาหารด้วย เช่น แพะ แกะ หมู, มักใช้ประกอบคํา สัตว์ เป็น ปศุสัตว์. (ส.; ป. ปสุ).
ปสพ : [ปะสบ] (แบบ) น. สัตว์เลี้ยง; ของที่เกิดขึ้น, ของที่มีขึ้น; ดอกไม้, ลูกไม้. (ป. ปสุ, ปสว).
ปสันน-, ปสันนะ : [ปะสันนะ] (แบบ) ก. เลื่อมใส. (ป.).
ปสันนาการ : น. อาการเลื่อมใส. (ป.).
ปสัยห-, ปสัยหะ : [ปะไสหะ] (แบบ) ก. ข่มขี่, ข่มเหง. (ป.).
ปสัยหาการ :
ดู ปสัยห-, ปสัยหะ.
ปสัยหาการ : น. การข่มเหง. (ป.).
ปสัยหาวหาร :
ดู ปสัยห-, ปสัยหะ.
ปสัยหาวหาร : [-หาวะหาน] น. การโจรกรรมด้วยใช้อํานาจ กดขี่หรือกรรโชกให้กลัว.
ปสาท : [ปะ-] น. ประสาท. (ป.; ส. ปฺรสาท).
ปสาน : [ปะ-] น. ตลาดของแห้ง, ที่ขายของแห้ง.
ปสาสน์ : [ปะ-] น. ประศาสน์. (ป.; ส. ปฺรศาสน).
ปสุ : [ปะสุ] น. ปศุ. (ป.; ส. ปศุ).
ปสุต : [ปะ-] ก. ประสูต. (ป.; ส. ปฺรสูต).
ปสูติ : [ปะสูด] น. ประสูติ. (ป.; ส. ปฺรสูติ).
ปหังสนะ, ปหังสะ : [ปะหังสะนะ, -สะ] น. การรื่นเริง. (ป.).
ปหาน : [ปะ-] ก. ละทิ้ง. (ป.; ส. ปฺรหาณ).
ปหาร : [ปะ-] น. ประหาร. (ป.; ส. ปฺรหาร).
ปหาส : [ปะ-] น. ประหาส. (ป.; ส. ปฺรหาส).
ป้อ : ว. อาการของไก่ที่คึกกรีดปีกไปมา, มีอาการกรีดกราย หยิบหย่ง; อ่อน เช่น ไข่ป้อ; ป๋อ.
ป๋อ : ก. แสดงอาการโดยจงใจหรือไม่จงใจให้เห็นเด่น ผึ่งผาย องอาจ หรือคล้ายคลึงเช่นนั้น.
ปอ ๑ : น. เส้นใยที่ทําจากเปลือกไม้บางชนิด เช่น ปอแก้ว ปอกระเจา.
ปอ ๒ : น. ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดหลายสกุลและหลายวงศ์ที่เปลือกใช้ทําปอ เช่น ปอกระเจา (Corchorus capsularis L. และ C. olitorius L.) ในวงศ์ Tiliaceae, ปอกระสา [Broussonetia papyrifera (L.) Vent.] ในวงศ์ Moraceae, ปอแก้ว (Hibiscus cannabinus L.) ในวงศ์ Malvaceae, ปอสําโรง (Sterculia foetida L.) ในวงศ์ Sterculiaceae.
ปอ ๒ : น. ชื่อแมลงหลายชนิดและหลายวงศ์ในอันดับ Odonata หัวและอก สั้นป้อม ส่วนท้องแคบและยาว หนวดสั้นเล็กมองคล้ายขน ตาโต ใหญ่ ๒ ข้างดูเต็มหัว ปีก ๒ คู่ ขนาดเท่า ๆ กันหรือโตกว่ากันเล็กน้อย ลักษณะยาว บางใส มีเส้นปีกมากมาย อาจมีสีต่าง ๆ เช่น ส้ม เหลือง หรือนํ้าเงิน, แมลงปอ ก็เรียก.
ปอก : ก. เอาเปลือกหรือสิ่งที่ห่อหุ้มออก, ถ้าเป็นผิวนอก ใช้ว่า ถลอก ก็ได้ เช่น หัวปอก พูดว่า หัวถลอก.
ปอกกล้วยเข้าปาก : (สํา) ว. ง่าย, สะดวก.
ปอกลอก : ว. ทําให้เขาหลงเชื่อแล้วล่อลวงเอาทรัพย์เขาไป.
ป้อง : ก. บังเพื่อกักหรือกั้นไว้.
ปอง ๑ : ก. มุ่งปรารถนา.
ป่อง ๑ : น. ชื่อแมงหลายชนิดและหลายวงศ์ในอันดับ Scorpionida หัวติด กับอกเป็นส่วนเดียวกัน รูปร่างค่อนไปทางสี่เหลี่ยมยาว ส่วนท้อง เป็นปล้อง ๆ ขนาดไล่เลี่ยกับอก ๗-๘ ปล้อง ส่วนที่เหลือเล็กลงต่อ กันยาวคล้ายหาง ที่ปลายมีเหล็กในสามารถต่อยให้เจ็บปวดได้ มีขา ๔ คู่ ด้านหน้ามีส่วนของปากขยายใหญ่โตกว่าขา ลักษณะเหมือน ก้ามปูใช้สําหรับจับเหยื่อ.
ปอง ๒ : น. เสาเตี้ย ๆ สําหรับผูกเท้าหลังของช้าง เช่น ผูกช้างยืนโรง ผูกช้างในการเล่นผัดช้าง เรียกว่า เสาปอง.
ป่อง ๒ : ว. ตุงเป็นกระพุ้งออกมา เช่น พุงป่อง.