โจษจน, โจษแจ : (กลอน) ก. พูดอึง, เล่าลือกันอื้ออึง.
โจษ, โจษจัน : [โจด, โจดจัน] ก. พูดอึง, พูดกันเซ็งแซ่, เล่าลือกันอื้ออึง, จรรโจษ หรือ จันโจษ ก็ใช้.
ใจ : น. สิ่งที่ทําหน้าที่รู้ รู้สึก นึก และคิด เช่น ใจก็คิดว่าอย่างนั้น, หัวใจ เช่น ใจเต้น, ลมหายใจ เช่น กลั้นใจ อึดใจ หายใจ, ความรู้สึกนึกคิด เช่น ใจคด ใจซื่อ; จุดสำคัญของบางสิ่งบางอย่าง เช่น ใจมือ, บริเวณที่ถือว่าเป็นจุด สำคัญของสถานที่ เช่นใจบ้านใจเมือง.
ใจกลาง : น. ศูนย์กลาง.
ใจกว้าง : ว. มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่.
ใจขาด : ว. จนสุดความสามารถ เช่น สู้ใจขาด.
ใจขุ่น : ว. มีใจไม่ผ่องใส.
ใจแข็ง : ว. ไม่ยอมง่าย ๆ, ไม่รู้สึกสงสาร, อดกลั้นความเจ็บปวดหรือ ทุกข์โศกไว้ได้.
ใจความ : น. ส่วนสําคัญของเรื่อง, ตรงข้ามกับ พลความ.
ใจคอ : น. จิตใจ, อัธยาศัย, อารมณ์, บางทีใช้ในทางร้ายก็มี เช่น ใจคอ จะทิ้งบ้านทิ้งช่องไปได้หรือ.
ใจแคบ : ว. ไม่คิดเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ใคร ๆ.
ใจง่าย : ว. เชื่อง่าย, ยินยอมง่าย.
ใจจดใจจ่อ : ว. มุ่งอยู่, เป็นห่วงอยู่.
ใจจืด : ว. ไม่มีแก่ใจเอื้อเฟื้อใคร.
ใจเฉื่อย : ว. มีอารมณ์เฉื่อยชา, ไม่กระตือรือร้น.
ใจชื้น : ว. รู้สึกเบาใจ, มีหวังขึ้น, ไม่เดือดร้อน.
ใจดำ : ว. เห็นแก่ตัว, ไม่เอื้อเฟื้อใคร, ขาดกรุณา. น. ความในใจ เช่น พูดถูกใจดํา แทงใจดํา; จุดดําที่อยู่กลางเป้า.
ใจดี : ว. มีใจเมตตากรุณา, ไม่โกรธง่าย; คุมใจไว้ให้มั่น เช่น ใจดีสู้เสือ.
ใจเด็ด : ว. มีนํ้าใจเด็ดเดี่ยว.
ใจเดียว : ว. ไม่หลายใจ, มีความรักและซื่อตรงในบุคคลเดียวหรือ สิ่งเดียวไม่เปลี่ยนแปลง.
ใจเดียวกัน : ว. มีความรู้สึกนึกคิดตรงกัน.
ใจต่ำ : ว. มีใจใฝ่ในทางเสีย.
ใจเติบ : ว. มีใจกว้างขวางเกินสมควร; มีใจอยากให้มากไว้หรือใหญ่โตไว้.
ใจแตก : ว. ประพฤติไปตามที่ตนนิยมในทางที่ผิดหรือนอกโอวาทจนเคยตัว.
ใจโต : ว. มีใจกว้างเกินประมาณ, มักใช้เข้าคู่กับ หน้าใหญ่ เป็น หน้าใหญ่ใจโต.
ใจถึง : ว. กล้าทํา, กล้าพูด.
ใจทมิฬ : ว. มีใจดุร้าย, มีใจร้ายกาจ, บางทีก็ใช้คู่กับคำ หินชาติ เป็น ใจทมิฬหินชาติ.
ใจน้อย : ว. โกรธง่าย.
ใจนักเลง : น. มีใจกล้าสู้; มีใจกว้างขวางกล้าได้กล้าเสีย.
ใจบาน : ว. ดีใจ, ปลื้มใจ.
ใจบาป, ใจบาปหยาบช้า : ว. มีใจฝักใฝ่ในทางชั่วร้าย.
ใจบุญ : ว. มีใจฝักใฝ่ในการบุญ.
ใจเบา : ว. ไม่ยั้งคิด, เชื่อง่าย.
ใจปลาซิว : ว. มีใจไม่อดทน.
ใจป้ำ : ว. กล้าได้กล้าเสีย.
ใจแป้ว : ว. มีใจห่อเหี่ยว.
ใจฝ่อ : ว. ตกใจ.
ใจพระ : ว. มีใจบุญ, มีใจเมตตา.
ใจเพชร : ว. ใจแข็ง.
ใจมา : ว. มีหวังขึ้น เช่น ใจมาเป็นกอง ใจมาเป็นกระบุง.
ใจมาร : ว. มีใจดุร้าย, มีใจอำมหิต, บางทีก็ใช้คู่กับ ใจยักษ์ เป็น ใจยักษ์ใจมาร.
ใจมือ : น. มาตราตวงตามวิธีประเพณีของไทยโบราณ ๑๕๐ เมล็ดข้าว = ๑ ใจมือ ๔ ใจมือ = ๑ กำมือ และ ๘ กำมือ = ๑ จังออน; กลางฝ่ามือ.
ใจเมือง : ว. ศูนย์กลางของเมือง, กลางเมือง เช่น เกิดเรื่องที่กลางใจเมือง.
ใจไม่ดี : ว. ใจเสียเพราะกลัวหรือวิตกกังวล.
ใจไม้ไส้ระกำ : ว. เพิกเฉยดูดาย, ไม่มีเมตตากรุณาและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ใคร.
ใจยักษ์ : ว. มีใจดุร้าย, มีใจอํามหิต, บางทีก็ใช้คู่กับ ใจมาร เป็น ใจยักษ์ใจมาร.
ใจเย็น : ว. ใจหนักแน่นไม่ฉุนเฉียว, ไม่รีบร้อน.
ใจร้อน : ว. มีใจไม่หนักแน่น ฉุนเฉียวง่าย; มีใจรีบร้อนอยากจะให้เสร็จเร็ว ๆ.
ใจร้าย : ว. ดุร้าย, ไม่ปรานี.
ใจเร็ว : ว. ตกลงใจอย่างรวดเร็วโดยไม่พิจารณาให้รอบคอบ.