มังกุ ๒ : ว. เก้อ, กระดาก. (ป.).
มังคละ : (แบบ) น. มงคล. (ป., ส.).
มั่งคั่ง : ว. มีทรัพย์มากมาย, มีทรัพย์ล้นเหลือ, มีทรัพย์มาก.
มังค่า : ว. คําประกอบคํา ฝรั่ง ว่า ฝรั่งมังค่า เพี้ยนมาจาก พังคะ ซึ่งเป็นชื่อ แคว้นเบงกอล.
มังคุด : น. ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia mangostana L. ในวงศ์ Guttiferae ผลกลม เมื่อแก่สีแดงคลํ้า เปลือกมีรสฝาดใช้ทํายาได้ เนื้อในขาว รสหวานอมเปรี้ยว.
มังตาน : น. ชื่อไม้ต้นชนิด Schima wallichii (DC.) Korth. ในวงศ์ Theaceae เปลือกชั้นในระคายผิวหนังทําให้เป็นเม็ดผื่นคัน ใช้เบื่อปลาได้, ปักษ์ใต้เรียก พันตัน.
มั่งมี : ว. มีเงินมาก.
มั่งมีในใจ แล่นใบบนบก : (สํา) ก. คิดฝันในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้, คิดสมบัติบ้า, สร้างวิมานในอากาศ.
มังส-, มังสะ, มางสะ : น. เนื้อของคนและสัตว์. (ป.).
มังสวิรัติ : น. การงดเว้นกินเนื้อสัตว์, เรียกอาหารที่ไม่มีเนื้อสัตว์ มีแต่พืชผัก ว่า อาหารมังสวิรัติ.
มังสี ๑ : น. พานรูปรีใช้รองสังข์รดนํ้าเป็นต้น.
มังสี ๒ : (กลอน) ว. เนื้องาม, ผิวงาม, เช่น เฉกโฉมแม่มังสี เสาวภาคย์ กูเอย. (นิ. นรินทร์).
มังหงัน : น. ดอกมะพร้าว. (ช.).
มัจจะ : น. ผู้ที่ต้องตาย ได้แก่พวกมนุษย์ ดิรัจฉาน. (ป.).
มัจจุ : น. ความตาย. (ป.; ส. มฺฤตฺยุ).
มัจจุราช : น. ''เจ้าแห่งความตาย'' คือ พญายม. (ป.).
มัจฉระ : ว. ริษยา; ตระหนี่, เห็นแก่ตัว. (ป.; ส. มตฺสร).
มัจฉริยะ : น. ความตระหนี่. (ป.; ส. มาตฺสรฺย).
มัจฉรี : น. คนตระหนี่. (ป.; ส. มตฺสรินฺ).
มัจฉะ, มัจฉา : น. ปลา. (ป. มจฺฉ; ส. มตฺสฺย).
มัจฉาชาติ : น. พวกปลา.
มัชชาระ : [มัดชาระ] น. แมว. (ป.; ส. มารฺชาร).
มัชฌ- : [มัดชะ-] น. ท่ามกลาง. (ป.; ส. มธฺย).
มัชฌันติก- : [มัดชันติกะ-] น. เวลาเที่ยงวัน, คู่กับ วิมัชฌันติก ว่า เวลาเที่ยงคืน. (ป.).
มัชฌันติกสมัย : น. เวลาเที่ยงวัน. (ป.).
มัชฌิม- : [มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-, มัดชิม-] ว. ปานกลาง. (ป. มชฺฌิม).
มัชฌิมชนบท : น. ในสมัยพุทธกาลหมายถึง ดินแดนส่วนกลางของ ประเทศอินเดียอันเป็นที่อยู่ของพวกอริยกะ เป็นถิ่นที่อุดมสมบูรณ์ เป็นที่ตั้งนครใหญ่ ๆ เป็นศูนย์กลางการปกครอง และเป็นที่ประชุม ของนักปราชญ์ คณาจารย์ เจ้าลัทธิต่าง ๆ.
มัชฌิมนิกาย : น. ชื่อคัมภีร์นิกายที่ ๒ แห่งพระสุตตันตปิฎก แปลว่า หมวดปานกลาง รวบรวมพระสูตรขนาดปานกลางไว้ในหมวดนี้. (ป.).
มัชฌิมบุรุษ : น. ชายที่มีวัยปานกลาง, ชายที่มีอายุและกำลังปานกลาง.
มัชฌิมประเทศ : [มัดชิมะ-, มัดชิม-] น. ประเทศอินเดีย, ตามแบบ หมายถึงอินเดียตอนกลาง.
มัชฌิมภูมิ : [-พูม] น. ภูมิหรือชั้นของคนชั้นกลาง, ในคณะสงฆ์ หมายถึงภิกษุที่มีพรรษาตั้งแต่ ๕ ถึง ๙, ภิกษุจัดเป็น ๓ ชั้น ชั้นต้น คือ นวกภูมิ (ชั้นใหม่) มีพรรษาตํ่ากว่า ๕, ชั้นกลาง คือ มัชฌิมภูมิ, และชั้นสูง คือ เถรภูมิ (ชั้นพระเถระ) มีพรรษาตั้งแต่ ๑๐ ขึ้นไป. (ป.).
มัชฌิมยาม : [มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-] น. ยามกลาง, ในบาลีแบ่งคืนเป็น ๓ ยาม กำหนดยามละ ๔ ชั่วโมง เรียกว่า ปฐมยาม มัชฌิมยาม ปัจฉิมยาม มัชฌิมยาม กำหนดเวลาตั้งแต่ ๔ ทุ่ม หรือ ๒๒ นาฬิกา ถึงตี ๒ หรือ ๒ นาฬิกา. (ป.).
มัชฌิมวัย : [มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-] น. วัยกลางคน.
มัชฌิมา : ดู มัชฌิม-.
มัชฌิมา : ว. ปานกลาง, ไม่ยิ่งไม่หย่อน, เช่น พอเป็นมัชฌิมา. (ราชา) น. นิ้วกลาง เรียกว่า พระมัชฌิมา. (ป.; ส. มธฺยมา).
มัชฌิมาปฏิปทา : น. ทางสายกลาง. (ป.).
มัชฌิมาปฏิปทา : ดู มัชฌิม-.
มัช-, มัชชะ : [มัดชะ-] น. นํ้าเมา, ของเมา. (ป. มชฺช).
มัชวิรัติ : น. การงดเว้นของมึนเมา. (ป. มชฺชวิรติ).
มัญจกะ, มัญจา : [มันจะกะ, มันจา] น. เตียง, ที่นอน. (ป., ส. มญฺจ, มญฺจก).
มัญชิษฐะ, มัญชิษฐา : [มันชิดถะ, มันชิดถา] น. ฝาง. (ส.; ป. มญฺเชฏฺ?).
มัญชีร- : [มันชีระ-] น. กําไลเท้า. (ส.).
มัญชุ : ว. ไพเราะ. (ป., ส.).
มัญชุสา, มัญชูสา : น. ลุ้ง, หีบ. (ป.).
มัญเชฏฐะ ๑ : ว. สีฝาง, สีแสดแก่. (ป.; ส. มญฺชิษฺ?).
มัญเชฏฐะ ๒, มัญเชฏฐิกา : น. ฝาง. (ป., ส. มญฺชิษฺ?า).
มัญเชฏฐิกากร : น. ส่วยฝาง. (ป.).
มัญเชียร : น. กําไลเท้า. (ส. มญฺชีร).
มัฏฐะ : ว. เกลี้ยง. (ป. มฏฺ?; ส. มฺฤษฺฏ).
มัณฑ- : น. มณฑ์, ของที่เป็นมัน; นํ้าเมา, สุรา. (ป.; ส. มณฺฑา).