ภูมิศาสตร์ประวัติ : น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาถึงประวัติการเปลี่ยน แปลงต่าง ๆ ทางภูมิศาสตร์ของดินแดนใดดินแดนหนึ่งตั้งแต่เริ่มแรกจนถึง ปัจจุบัน, ภูมิศาสตร์เชิงประวัติ ก็เรียก.
ภูมิศาสตร์เศรษฐกิจ : น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาถึงกิจกรรมทาง เศรษฐกิจซึ่งเกี่ยวกับการครองชีพของมนุษย์ ได้แก่ ทรัพยากรธรรมชาติ การผลิต การใช้.
ภูมิอากาศ : น. อากาศประจำถิ่น, ลักษณะอากาศเฉลี่ยของภูมิภาคแห่งใด แห่งหนึ่งในช่วงระยะเวลาหนึ่งซึ่งอาจเป็นเดือน เป็นปีหรือเป็นศตวรรษ ก็ได้.
ภูมี : น. พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูมีศวร : น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูรโลก : [พูระโลก] น. ชื่อแผ่นดินเมื่อพูดเกี่ยวกับฟ้าและสวรรค์. (ส.).
ภูริ ๑ : ว. มาก. (ป., ส.).
ภูริ ๒ : น. แผ่นดิน. (ป.).
ภูริ ๓, ภูรี : น. ความฉลาด, ปัญญา. (ป.).
ภูว : [พูวะ] น. แผ่นดิน. (ส. ภุว).
ภูวดล : น. พื้นแผ่นดิน. (ป.).
ภูวน : [วะนะ] น. โลก, แผ่นดิน. (ส., ป. ภุวน).
ภูวนตรัย, ภูวนัตตรัย : น. โลกสาม. (ส.).
ภูวนตรัย, ภูวนัตตรัย : ดู ภูวน.
ภูวนาถ, ภูวเนตร, ภูวไนย : น. พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูษณ : [พูสะนะ] น. เครื่องประดับ. (ส.; ป. ภูสน).
ภูษณพาส : น. เครื่องแต่งตัวและเสื้อผ้า. (ส. ภูษณวาส).
ภูษา : น. เครื่องนุ่งห่ม, ผ้าทรง. (ส.; ป. ภูสา ว่า เครื่องประดับ).
ภูษามาลา : น. ข้าราชการในราชสํานักมีหน้าที่ถวายทรงพระเครื่องใหญ่ ถวายพระกลด ถวายสุกํา ทําสุกํา เปลื้องเครื่องสุกําศพพระบรมศพ พระศพ และเปลื้องเครื่องสุกําศพที่ได้รับพระราชทานโกศ เป็นต้น เรียกว่า เจ้าพนักงานภูษามาลา, โบราณมีหน้าที่ถวายเครื่องต้นด้วย, ในกฎหมายตราสามดวงเรียกแยกเป็น พนักงานพระภูษา พนักงาน พระมาลา.
ภูษาโยง : น. แถบผ้าที่โยงจากปากโกศหรือหีบศพสําหรับคลี่ทอดไปยัง พระสงฆ์เมื่อทําพิธีกรรม เช่น บังสุกุล หรือโยงจากราชรถประดิษฐาน พระโกศไปยังรถนําหน้าพระศพ.
ภูษิต : ก. ประดับ, แต่ง. (ส.; ป. ภูสิต).
เภกะ, เภคะ : น. กบ (สัตว์). (ป., ส.).
เภตรา : [เพตฺรา] น. เรือ, เรือสําเภา. (เทียบ ส. วาหิตฺร, เภฏ ว่า เรือ).
เภท : น. การแบ่ง, การแตกแยก, การทำลาย, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส, เช่น สามัคคีเภท สังฆเภท; ส่วน, ภาค; ความแตกต่าง, ความแปลก; ชนิด, อย่าง. ก. แตก, หัก, ทําลาย, พัง. (ป., ส.).
เภทภัย : [เพดไพ] น. ภัยต่าง ๆ.
เภทุบาย : น. อุบายที่ทําให้เขาแตกกัน, เล่ห์เหลี่ยม, กลอุบาย.
เภทุบาย : ดู เภท.
เภรวะ : [ระ] น. ความขลาด, ความกลัว. (ป.).
เภริ, เภรี : น. กลอง เช่น อินทเภรี ชัยเภรี, บางทีใช้เป็น ไภรี หรือ ไภริน ก็มี. (ป.).
เภสัชกร : [เพสัดชะกอน] น. แพทย์ปรุงยา, ผู้ที่ได้รับใบอนุญาตให้เป็น ผู้ประกอบโรคศิลปะสาขาเภสัชกรรม.
เภสัชกรรม : [เพสัดชะกํา] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการเตรียม เครื่องยา ตัวยาจากธรรมชาติหรือการสังเคราะห์ให้เป็นยาสําเร็จรูป.
เภสัชเคมี : [เพสัด] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการเตรียม การ สังเคราะห์ การวิเคราะห์ และการทําสารเคมีที่ใช้เป็นยาให้ได้มาตรฐาน.
เภสัชพฤกษศาสตร์ : [เพสัดชะพฺรึกสะสาด] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่า ด้วยพืชที่ใช้เป็นยา.
เภสัชเพลา : [เพสัดเพ] น. หมากพลูบุหรี่ที่ถวายพระ.
เภสัช, เภสัช : [เพสัด, เพสัดชะ] น. ยาแก้โรค. (ป. เภสชฺช; ส. ไภษชฺย).
เภสัชวิทยา : [เพสัดชะวิดทะยา, เพสัดวิดทะยา] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ ว่าด้วยฤทธิ์ของยาหรือของสารที่มีต่อสิ่งมีชีวิต.
เภสัชเวท : [เพสัดชะเวด] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยยาที่ได้จากพืช สัตว์ และแร่ธาตุโดยตรง หรือสารที่เกิดจากสิ่งเหล่านั้น, วิทยาศาสตร์ แขนงที่ว่าด้วยสมุนไพร.
เภสัชศาสตร์ : [เพสัดชะสาด] น. วิทยาศาสตร์แขนงหนึ่งว่าด้วยกระบวน การต่าง ๆ เกี่ยวกับเรื่องยาบําบัด บรรเทา หรือป้องกันโรค.
เภสัชอุตสาหกรรม : [เพสัดอุดสาหะกํา] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการ เตรียมยาระดับอุตสาหกรรม.
โภคทรัพย์ : [โพกคะ] น. ทรัพย์สิ่งของที่ใช้อุปโภคบริโภค.
โภคภัณฑ์ : [โพกคะ] น. เครื่องอุปโภคบริโภค.
โภค, โภค, โภคะ : [โพก, โพคะ, โพกคะ] น. สมบัติ เช่น ถึงพร้อมด้วยโภคะ. ก. กิน, ใช้สอย. (ป., ส.).
โภคยทรัพย์ : [โพกคะยะ] (กฎ; เลิก) น. สังหาริมทรัพย์ซึ่งเมื่อใช้ย่อม เสียภาวะเสื่อมสลายไปในทันใดเพราะการใช้นั้น หรือซึ่งใช้ไปในที่สุด ย่อมสิ้นเปลืองหมดไป.
โภคิน, โภคี : น. ผู้บริโภค; งู, นาค; คนมั่งมี, คนมีสมบัติ; นายบ้าน. (ป., ส.).
โภไคย, โภไคศวรรย์ : น. ทรัพย์สมบัติ. (ป. โภเคยฺย; ส. โภไคศฺวรฺย).
โภชก : [ชก] น. นายบ้าน, ผู้ใหญ่บ้าน, เช่น คามโภชก ว่า กํานัน, นายอําเภอ.
โภชน, โภชนะ : [โพชะนะ, โพดชะนะ] น. อาหาร; การกิน, การกินข้าว. (ป., ส.).
โภชนะห้า : [โพชะนะห้า] น. ข้าว ๕ อย่าง คือ ข้าวสุก (ข้าวมัน หรือ ข้าวผัด ก็นับเข้า) ขนมสด (ขนมที่จะบูดเมื่อล่วงเวลาแล้ว เช่น แป้งจี่ ขนมด้วง ขนม ครก) ขนมแห้ง (ที่ไม่บูด เช่น จันอับ ขนมปัง) ปลา (รวมทั้งหอย กุ้ง และ สัตว์นํ้าเหล่าอื่นที่ใช้เป็นอาหาร) เนื้อ (เนื้อของสัตว์บกและนกที่ใช้เป็น อาหาร).
โภชนากร : [โพชะนา, โพดชะนา] น. ผู้ที่มีความรู้เรื่องโภชนาการแล้ว สามารถให้ความรู้และคําแนะนําในเรื่องอาหารแก่บุคคลอื่นต่อไปได้.