ผ้าป่าน : น. ผ้าที่ทอด้วยป่าน มีลักษณะบางโปร่ง เส้นแกร่ง.
ผ้าผ่อน : น. ผ้าทั่ว ๆ ไป, ผ้านุ่งผ้าห่ม.
ผ่าเผย : ว. องอาจ, มักใช้เข้าคู่กับคํา สง่า เป็น สง่าผ่าเผย.
ผาเผือก : น. เขาไกรลาส.
ผ้าแฝง : น. ผ้าคาดเอว ปักด้วยดิ้นเงินแล่ง ทองแล่ง เป็นลวดลาย ต่าง ๆ โบราณใช้เป็นเครื่องประกอบอย่างหนึ่งที่แสดงศักดิ์, สมรด หรือ สํารด ก็เรียก.
ผ้าพันคอ : น. ผ้าสําหรับพันคอเพื่อกันหนาวเป็นต้น.
ผ้าพันแผล : น. ผ้าที่ทอด้วยฝ้าย เป็นแถบยาว ๆ มีลักษณะโปร่งบาง สีขาว ใช้สําหรับพันหุ้มบาดแผล.
ผ้าพื้น : น. ผ้านุ่งที่ทอด้วยด้ายมีสีใดสีหนึ่งเป็นพื้น ไม่มี ดอกไม่มีลาย.
ผ้าเพลาะ : น. ผ้า ๒ ผืนที่เย็บข้างต่อริมติดกันให้กว้างออก.
ผ้าแพร : น. ผ้าไหมชนิดหนึ่ง.
ผ้าโพกหัว : น. ผ้าที่ใช้พันหรือคลุมหัว.
ผาม ๑ : น. ม้าม.
ผาม ๒ : (ถิ่นอีสาน) น. ปะรํา.
ผ้าม่วง : น. ผ้าไหมสำหรับผู้ชายนุ่ง มีสีม่วงครามหรือม่วงชาด เป็นต้น.
ผ้ามัดหมี่ : น. ผ้าชนิดหนึ่ง ทอโดยเอาเชือกมัดด้ายหรือไหมเป็น เปลาะ ๆ ตามลาย แล้วย้อมสี เมื่อทอแล้วจะได้ลวดลายตามที่มัดไว้, หมี่ ก็เรียก.
ผาย : ก. แผ่กว้างออก เช่น อกผาย ตะโพกผาย; เคลื่อนจากที่ (คือ ผ้าย); เปิด; ระบายออก; แบะออก, แยกออก.
ผ่าย : (ปาก) น. ข้าง.
ผ้าย : ก. เคลื่อนจากที่, ใช้ ผาย ก็มี.
ผ้ายก : น. ผ้าไหมชนิดหนึ่งที่ทอยกเป็นดอกให้เป็นลายเด่นขึ้น.
ผายปอด : ก. ช่วยทําให้ปอดของผู้ป่วยได้รับออกซิเจนเพียงพอ โดยการกดหลัง การยกศอก เป็นต้น.
ผ่ายผอม : ว. ผอมไป.
ผายผัง : ก. ไปเร็ว, วิ่งเร็ว.
ผายผัน : ก. กลับไป, เดินไป, ผันผาย ก็ว่า.
ผายลม : ก. ปล่อยให้ลมออกทางรูก้น, ตด.
ผ้ายาง : น. ผืนยางหรือพลาสติก ใช้ปูที่นอนหรือเบาะเป็นต้น.
ผาล : น. เหล็กสําหรับสวมหัวหมูเครื่องไถ. (ป., ส.).
ผาลคุน : [ผานละคุน] น. เดือนซึ่งพระจันทร์เพ็ญเสวยนักษัตรผลคุนี คือ เดือน ๔ ตกในราวเดือนมีนาคม. ว. ซึ่งเกี่ยวกับนักษัตรผลคุนี, ซึ่งเกิดในนักษัตรผลคุนี. (ส. ผาลฺคุน; ป. ผคฺคุณ).
ผาลา : (ถิ่นปักษ์ใต้) ว. เตี้ย, แจ้, ลาด.
ผาลาเพียงไหล่ : น. ชื่อท่ารําท่าหนึ่งในแม่ท่า.
ผ้าลาย : น. ผ้านุ่งที่เขียนหรือพิมพ์ลายเป็นดอกดวงต่าง ๆ มี ลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ใช้เป็นผ้านุ่งโจงกระเบน ปัจจุบัน ทําเป็นผ้าถุง.
ผ้าลูกไม้ : น. ผ้าที่ถักโปร่งเป็นลวดลายต่าง ๆ.
ผ่าว : ว. อาการที่รู้สึกร้อนแรงเมื่อมีไอร้อนมากระทบ เช่นตัวร้อนผ่าว, โดยปริยายหมายถึงอาการที่รู้สึกคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อกร้อนผ่าว หน้าร้อนผ่าว.
ผ้าสันถัต : น. ผ้าที่พระภิกษุรองนั่ง.
ผาสามเส้า : (โบ) น. เขาตรีกูฏ.
ผ้าสาลู : น. ผ้าขาวบางเนื้อละเอียด, ในปัจจุบันอนุโลมเรียกผ้าขาวบาง เนื้อนุ่ม มักใช้ทำเป็นผ้าอ้อมว่า ผ้าสาลู ด้วย.
ผ้าสำลี : น. ผ้าชนิดหนึ่ง มีขนเนื้อนุ่ม มักใช้ห่ม ตัดเสื้อกันหนาว.
ผาสุก : น. ความสําราญ, ความสบาย. (ป.).
ผ่าหมาก : ว. เรียกอาการเตะเข้าหว่างขาของคู่ต่อสู้ว่า เตะผ่าหมาก.
ผาหอม : น. เขาคันธมาทน์.
ผ้าห้อยหอ : (โบ) น. ผ้าซึ่งเจ้าบ่าวนุ่งในพิธีซัดนํ้าแต่งงานแล้ว ผลัดพาดไว้ที่เรือนหอ มีของมีค่าอยู่ในนั้นเพื่อเป็นรางวัลผู้เอาไปซัก.
ผ้าหางกระรอก : น. ชื่อผ้าชนิดหนึ่งที่ทอด้วยด้ายหรือไหมต่างสี ฟั่นเป็นเกลียวเสียก่อนเมื่อทอแล้วมีลายแลดูดังลายหางกระรอก.
ผ่าเหล่า : ว. มีความประพฤติผิดไปจากเทือกเถาเหล่ากอ (ใช้ในทาง ไม่ดี), ผ่าเหล่าผ่ากอ ก็ว่า.
ผ้าเหลือง : (ปาก) น. จีวร เช่น เกาะชายผ้าเหลือง, เครื่องหมายแห่ง พระพุทธศาสนา, พระพุทธศาสนา, ในความว่า ไม่เห็นแก่พระ ก็เห็นแก่ผ้าเหลืองเถิด.
ผ้าเหลืองร้อน : (ปาก) ก. อยากสึก (ใช้แก่พระภิกษุสามเณร).
ผ้าไหว้ : น. ผ้าที่ฝ่ายชายนําไปให้แก่ญาติผู้ใหญ่ของฝ่ายหญิง เพื่อเป็นการเคารพในเวลาแต่งงาน.
ผ้าอนามัย : น. ผ้าสําหรับซับระดู.
ผ้าอ้อม : น. ท่อนผ้าสําหรับปูให้เด็กนอนในเบาะ.
ผ้าอาบ : น. ผ้าที่พระภิกษุสามเณรใช้ผลัดอาบนํ้า.
ผ้าฮาด : ดู กระโดน.
ผำ : ดู ไข่แหน.