ภิกขุ : น. ภิกษุ. (ป.; ส. ภิกฺษุ).
ภิกขุนี : น. ภิกษุณี. (ป.; ส. ภิกฺษุณี).
ภิกษา : น. การขออาหาร; อาหารที่ขอมา. (ส.; ป. ภิกฺขา).
ภิกษาจาร : น. การเที่ยวขอ, การเที่ยวขออาหาร. (ส.; ป. ภิกฺขาจาร).
ภิกษาหาร : น. อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. (ส.; ป. ภิกฺขาหาร).
ภิกษุ : น. ชายที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุ).
ภิกษุณี : น. หญิงที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุนี).
ภิงคาร : น. หม้อนํ้า, เต้านํ้า. (ป.; ส. ภฺฤงฺคาร).
ภิงสนะ : ว. น่ากลัว, น่าหวาดเสียว. (ป.; ส. ภีษฺณ).
ภิงสระ, ภิงสะ : น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
ภิญโญ : ว. ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป. ภิยฺโย; ส. ภูย).
ภิญโญภาพ : น. ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.
ภิตติ : น. ฝาเรือน, กําแพง. (ป., ส.).
ภิทะ, ภินท, ภินท์ : [พินทะ] ก. แตก, ทําลาย. (ป., ส.).
ภิน : [พินนะ] ว. แตกแล้ว, ทําลายแล้ว. (ป., ส. ภินฺน).
ภินชาติ : ว. ต่างชาติ, ต่างชาติชั้น. (ป., ส. ภินฺนชาติ).
ภินทน : [พินทะนะ] น. การแตก, การทําลาย. (ป.).
ภินทนาการ : น. อาการแตก. (ป.).
ภินทนาการ : ดู ภินทน.
ภินวรรณ : ว. เปลี่ยนสี, จาง, ตก, ซีด, (ใช้แก่สี); ต่างพวก, ต่างวรรณะ. (ส. ภินฺนวรฺณ).
ภิยโย : ว. ภิญโญ, ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป.; ส. ภูย).
ภิยโยภาพ : น. ภิญโญภาพ, ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.
ภิรมย์ : ดู อภิรมย์.
ภิรมย์สุรางค์ : น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
ภิษัช : น. หมอ, แพทย์. (ส. ภิษชฺ).
ภิสะ : น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป.; ส. พิส).
ภิสัก : น. หมอ, แพทย์. (ป. ภิสกฺก; ส. ภิษชฺ).
ภีตะ : ก. กลัว. (ป., ส.).
ภีมะ : ว. น่ากลัว. (ป., ส.).
ภีรุกชาติ : [พีรุกะชาด] ว. ขี้ขลาด. (ป.).
ภีรุ, ภีรุก : [พีรุกะ] ว. กลัว, ขี้ขลาด. น. ผู้หญิง เช่น ภีรุอวตาร ว่า อวตารเป็นผู้หญิง. (แช่งนํ้า). (ป., ส.).
ภุกต, ภุกต์ : [พุกตะ] ว. ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺต).
ภุกตเศษ : น. เดน. (ส.; ป. ภุตฺตเสส).
ภุกตาหาร : น. อาหารที่กินแล้ว; ผู้กินอาหารแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺตาหาร).
ภุกตาหาร :
ดู ภุกต, ภุกต์.
ภุขัน : น. อาวุธชนิดหนึ่ง.
ภุช ๑, ภุช : [พุด, พุชะ] น. แขน; งวงช้าง. (ป., ส.).
ภุช ๒, ภุชะ : [พุด, พุชะ] ก. กิน. (ป., ส.).
ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ : [พุชะคะ, พุชง, พุชงคะมะ] น. งู, นาค. (ป., ส.).
ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ :
ดู ภุช๑ภุช.
ภุชงคประยาต : [พุชงคะ] น. ชื่อฉันท์แบบหนึ่งมี ๑๒ คํา แบ่งเป็น ๒ วรรค มีลหุต้นวรรคและกลางวรรค. (ส.; ป. ภุชงฺคปฺปยาต).
ภุชงคประยาต :
ดู ภุช๑ภุช.
ภุชสมโภค : [พุชะสมโพก] น. การสวมกอด, การกอดรัด. (ส.).
ภุชา : น. แขน. (ส.).
ภุญชะ : ก. กิน, กินอาหาร. (ป.).
ภุต : [พุด] ว. ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. (ป. ภุตฺต; ส. ภุกฺต).
ภุม ๑ : [พุม] ว. ไม่ เช่น ภุมมาน ว่า ไม่มี, ภุมบาน ว่า ไม่ได้. (ข. พุํ).
ภุม ๒ : [พุมมะ] น. พื้นดิน, ภาคพื้น. (ป. ภุมฺม).
ภุม ๒, ภุม ๑ : [พุม, พุมมะ] น. ดาวอังคาร; วันอังคาร. (ป. ภุมฺม; ส. เภาม).