เวนไตย : น. ครุฑ. (ป. เวนเตยฺย; ส. ไวนเตย).
เว้นวรรค : ก. เว้นช่วงของคำ ข้อความ หรือประโยคเป็นระยะ ๆ.
เวไนย : น. ผู้ควรแนะนําสั่งสอน, ผู้พึงดัดได้สอนได้, ใช้ว่า เวนย ก็มี เช่น จะให้เวนยชาติทั้งปวงได้. (นันโท). (ป. เวเนยฺย).
เวมะ : น. เครื่องทอผ้า. (ป.).
เวมัต : น. ความต่าง, ความแปลกไป. (ป. เวมตฺต).
เวมัติก : [มัดติกะ] ว. สงสัย, ไม่แน่ใจ, ลังเล. (ป.).
เวมาติก : น. ผู้ต่างมารดา. (ป.).
เว้ย : ว. คําลงท้ายของการร้องเรียก ถาม หรือขานรับเป็นต้น ใช้ใน ลักษณะที่ไม่สุภาพหรือเป็นกันเอง เช่น แดงเว้ย ไปไหนเว้ย ไปตลาดมาเว้ย เบื่อจริงเว้ย, โว้ย ก็ว่า. อ. คําที่เปล่งออกมาแสดง ความสงสัยหรือไม่พอใจเป็นต้น เช่น เว้ย! ไม่มีใครอยู่สักคนเลย, โว้ย ก็ว่า.
เวยยากรณะ : น. ชื่อคัมภีร์ในพระพุทธศาสนาส่วน ๑ ใน ๙ ส่วนที่เรียกว่า นวังคสัตถุศาสน์. (ป.).
เวร ๑ : น. ความพยาบาท, ความปองร้าย, บาป, เช่น เวรย่อมระงับด้วยการ ไม่จองเวรคําแสดงความรู้สึกเดือดร้อนเพราะกรรมหรือชะตากรรม ของตนในอดีต เช่นเวรของฉันแท้ ๆ ทำเงินเดือนหายไปทั้งเดือน, กรรมเวร หรือ เวรกรรม ก็ว่า. (ป.; ส. ไวร).
เวร ๒ : น. รอบผลัดในหน้าที่การงาน เช่น วันนี้เวรฉันทำความสะอาดห้อง.
เวรกรรม : [เวนกำ] น. การกระทำที่สนองผลร้ายซึ่งทำไว้แต่ปางก่อน; คำแสดงความรู้สึกเดือดร้อนเพราะกรรมหรือชะตากรรมของตนใน อดีต เช่น ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไรต้องมาตกระกำลำบากเมื่อแก่, กรรมเวร หรือ เวร ก็ว่า.
เวรมณี : [ระมะนี] น. การงดเว้น, การละเว้น. (ป.).
เวรี : น. คนจองเวรกัน, ศัตรู. (ป.; ส. ไวรี).
เวโรจน์ : น. ความรุ่งเรือง, ความสุกใส. (ป.; ส. ไวโรจน).
เวลา : สักครู่. (ป., ส.).
เวเลนซี : (อ. valency).
เววัณ : ว. ต่างวรรณะกัน. (ป. วิวณฺณ, เววณฺณ; ส. วิวรฺณ).
เววัณณิยะ : ต่างกับเพศคฤหัสถ์. (ป.).
เวศม์ : น. บ้าน, เรือน, ที่อยู่. (ส.).
เวศย์ : (ส. ไวศฺย; ป. เวสฺส).
เวศยา : [เวดสะหฺยา] น. แพศยา. (ส.).
เวสน์, เวสม์ : น. เรือน, ที่อยู่. (ป.; ส. เวศม).
เวสภู : [เวดสะ] น. พระนามของพระพุทธเจ้าองค์หนึ่ง. (ป. เวสฺสภู).
เวสมะ : [เวสะ] น. ความไม่เสมอกัน. (ป. วิสม).
เวสวัณ : ท้าวเวสสุวัณหรือ ท้าวกุเวร ก็เรียก. (ป. เวสฺสวณ; ส. ไวศฺรวณ).
เวสสะ : น. พ่อค้า. (ป. เวสฺส; ส. ไวศฺย).
เวสสันดร : เช่น ใจกว้างเหมือนพระเวสสันดร มีอะไรให้เขาหมด. (ป.).
เวสสุกรรม : น. พระวิศวกรรม, วิษณุกรรม วิสสุกรรม หรือ เพชฉลูกรรม ก็เรียก.
เวสสุวัณ : น. ท้าวเวสวัณ, ท้าวกุเวร ก็เรียก.
เวสารัช : น. ความเป็นผู้แกล้วกล้า. (ป. เวสารชฺช).
เวสิ, เวสิยา : น. หญิงงามเมือง. (ป.).
เวหน : (กลอน) น. ฟ้า.
เวหะ, เวหา : น. ฟ้า, อากาศ. (ส. วิห, วิหา).
เวหังค์ : น. วิหงค์, นก. (ป. วิหงฺค; ส. วิหํค).
เวหัปติ : [หับปะ] น. พฤหัสบดี. (ป. วิหปฺปติ).
เวหายส : [หายด] น. อากาศ, ฟ้า. (ป., ส. วิหายส).
เวหาส : [หาด] น. ฟ้า, อากาศ. (ป.; ส. วิหายส).
เวฬุ : ถวายพระพุทธเจ้า อยู่ใกล้เมืองราชคฤห์.
เวฬุริยะ : น. แก้วไพฑูรย์. (ป.; ส. ไวฑูรฺย).
เว่อ : ว. เบ้อ เช่น ถูกฟันแผลเว่อ; ชัด เช่น เห็นกระดูกขาวเว่อ.
เว้า ๒ : ว. มีเส้นรูปนอกหรือพื้นราบโค้งหรือบุ๋มเข้าไป เช่น เสื้อแขนเว้า.
เว้าวอน : ก. วิงวอนออดอ้อน.
เวิก : ก. เลิก เปิด หรือแหวกแต่บางส่วน เช่น ผ้านุ่งเวิก เวิกม่าน.
เวิ้ง : หมดจนดูเวิ้งว้าง.
เวี่ย : (กลอน) ก. คล้อง, ทัดไว้, เวี่ยว ก็ว่า.
เวียง ๑ : ให้ครอบครองเวียงวังเห็นทันตา. (สังข์ทอง).
เวียง ๒ : ปกครองท้องที่ดูแลทุกข์สุขของราษฎร.
เวียด : เวียดนาม.
เวียดนาม : ชนเชื้อชาติเวียด, เรียกเต็มว่า สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม.