ชระบอบ : [ชฺระ] (กลอน) ก. บอบชํ้า, เมื่อยล้า.
ชระบาบ : [ชฺระ] (กลอน) ว. ราบเรียบ, เสมอ.
ชระมด : [ชฺระ] (กลอน) น. ชะมด.
ชระมัว : [ชฺระ] (กลอน) ว. ขมุกขมัว, ยังไม่สว่าง, เช้าตรู่, มืด, เช่น ชระมัวทั่วทิศเอียง อากาศ. (นิ. นรินทร์).
ชระมื่น : [ชฺระ] (กลอน) ว. ทะมื่น เช่น ผีพรายชระมื่น ดําช่วยดู. (แช่งนํ้า).
ชระมุกชระมอม : [ชฺระ] (กลอน) ว. ขะมุกขะมอม.
ชระมุ่น : [ชฺระ] (กลอน) ว. มุ่น, นุ่ม, เช่น ลานโลมวิไลแถงชระมุ่น อกเอย. (นิ. นรินทร์).
ชระเมียง : [ชฺระ] (กลอน) ก. เมียง, มองดู.
ชระเมียน : [ชฺระ] (กลอน) ก. ชม, ดู
ชระลอ : [ชฺระ] (กลอน) ก. ชะลอ, พยุงให้เคลื่อนไป, ประคองไว้.
ชระลอง, ชระล่อง : [ชฺระ] น. ทางล่อง, ซอกเขา, ลําธาร, เช่น ผู้ชระลองล่วงห้วง มหรรณพ. (ม. คําหลวง ทานกัณฑ์).
ชระลั่ง : [ชฺระ] (กลอน) ก. ทะลึ่งทะลั่ง เช่น จงสองเจ้าอย่าได้ ทะลิ่นชระลั่งคอยนั่งเฝ้าพระบาท. (ม. คําหลวง กุมาร).
ชระลัด : [ชฺระ] (กลอน) น. ทางลัดไปได้.
ชระล้ำ : [ชฺระ] (กลอน) ก. ลํ้า. (ดุษฎีสังเวย).
ชระลุ : [ชฺระ] (กลอน) ก. ปรุ, สลัก, ฉลุ.
ชระแลง : [ชฺระ] (กลอน) น. ชะแลง.
ชระอับ : [ชฺระ] (กลอน) ว. อับ, มืดมัว, มืดคลุ้ม.
ชระอาบ : [ชฺระ] (กลอน) ก. อาบ, ชโลม, ทา, ทําให้ซึมซาบ.
ชระเอม : [ชฺระ] (กลอน) ว. ร่มเย็น เช่น ดั่งฤๅดั่งไทรชระเอมชรอื้อ. (ม. คําหลวง ชูชก).
ชรัด : [ชฺรัด] (กลอน) ก. ซัด เช่น หมู่หนึ่งชรัดด้วยทองแดง. (ม. คําหลวง มหาราช).
ชรัว : [ชฺรัว] น. ซอกเขา, หุบเขา.
ชรา : [ชะ] ว. แก่ด้วยอายุ, ชํารุดทรุดโทรม. (ป., ส.).
ชรากากี : [ชะ] น. ชื่อพรรณไม้ชนิดหนึ่ง. (โอสถพระนารายณ์).
ชราธรรม : ว. มีชราเป็นธรรมดา, มีความแก่ความชํารุด ทรุดโทรมเป็นธรรมดา.
ชราบ : [ชฺราบ] (โบ) ก. ทราบ. (ข. ชฺราบ).
ชราบชรับ : [ชฺราบชฺรับ] ก. ซึมซาบ.
ชราภาพ : น. ความแก่ด้วยอายุ, ความชํารุดทรุดโทรม, เช่น อันทุพพลชรา ภาพแล้ว. (โลกนิติ).
ชรายุ : [ชฺรา] (แบบ) น. คราบงู, รกที่ห่อหุ้มลูกคนหรือลูกสัตว์. (ส.).
ชริน : [ชะ] ก. ประดับ เช่น กรุงชรินไว้.
ชรุก : [ชฺรุก] (กลอน) ก. ซุก, แอบ, แทรก, เอาของไปแอบแฝงไว้, เช่น ช่อช้อยชรุกระโยงยาน. (ม. คําหลวง จุลพน).
ชรูบ : [ชฺรูบ] (โบ) ว. ซูบ.
ชลจร : น. ทางนํ้า, สัตว์นํ้า, เช่น ค้าวเขือเชื้อชลจรและ ช่อนสลับ. (สมุทรโฆษ).
ชลจัณฑ์ : น. นํ้าจัณฑ์ เช่น ชื่อชลจัณฑ์ ดุมุเมามน. (จิตรปทาฉันท์).
ชล, ชล : [ชน, ชนละ] น. นํ้า. (ป., ส.).
ชลชาติ : น. นํ้า เช่น ประพรมพระเจ้าด้วยชลชาติ. (ม. คําหลวง มัทรี); สัตว์นํ้า เช่น ลงดําสํ่ามัจฉา ชลชาติ. (โลกนิติ).
ชลธาร : น. ลํานํ้า, ลําคลอง, ร่องนํ้า, ห้วย, ทะเลสาบ.
ชลธารก : น. สายนํ้า, กระแสนํ้า.
ชลธิศ : น. ชลธี, ทะเล.
ชลธี : น. ทะเล. (ป.).
ชลนัยน์, ชลนา, ชลเนตร : (กลอน) น. นํ้าตา.
ชลประทาน : [ชนละ, ชน] น. การทดนํ้าและระบายนํ้า เพื่อการเพาะปลูกเป็นต้น.
ชลมารค : [มาก] น. ทางนํ้า เช่น กระบวนเสด็จ พระราชดำเนินโดยทางชลมารค. (ส.).
ชลสถาน : น. บ่อ, สระ. (ส.).
ชลัมพุ : (แบบ) น. นํ้า เช่น และไขชลัมพุธารา. (อภิไธยโพธิบาทว์). (ป. ชล + อมฺพุ).
ชลาธาร : น. บ่อ, สระ. (ส.).
ชลาพุช, ชลามพุช : น. สัตว์ที่เกิดในครรภ์. (ป.; ส. ชรายุช).
ชลาพุช, ชลามพุช :
ดู ชล, ชล.