องุ่น : [อะหฺงุ่น] น. ชื่อไม้เถาชนิด Vitis vinifera L. ในวงศ์ Vitaceae ผลเป็นพวง กินได้หรือใช้หมักทําเหล้า เรียก เหล้าองุ่น.
อจระ : [อะจะระ] ว. เคลื่อนไม่ได้, ไปไม่ได้. (ป., ส.).
อจล : [อะจะละ] ว. ไม่หวั่นไหว, ไม่คลอนแคลน, เช่น อจลศรัทธา. (ป., ส.).
อจลา : [อะจะ] น. แผ่นดิน. (ส.).
อจิตติ : น. ความขาดสติ, ความมัวเมา. (ส.).
อจินตา : [จิน] น. การขาดความคิด. (ส.).
อจินไตย : [จินไต] ว. ที่พ้นความคิด, ไม่ควรคิด, (สิ่งที่เป็นอจินไตยมีอยู่ ๔ อย่างด้วยกัน คือ พุทธวิสัยของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ๑ ฌานวิสัย ของผู้ได้ฌาน ๑ วิบากแห่งกรรม ๑ ความคิดเรื่องโลก ๑). (ป. อจินฺเตยฺย; ส. อจินฺตฺย).
อจิร, อจิระ : [อะจิระ] ว. ไม่นาน. (ป., ส.).
อเจลก, อเจละ : [อะเจลก] น. คนไม่นุ่งผ้า, คนเปลือย, ชีเปลือย. (ป.).
อชะ : [อะชะ] น. แพะ. (ป., ส.).
อชา : น. แพะตัวเมีย. (ป., ส.).
อชา : ดู อชะ.
อชิน : น. หนังรองนั่งของนักพรต; หนังสัตว์, หนังเสือ. (ป., ส.).
อชินี : น. เสือเหลือง. (ป.).
อชิระ : น. สนามรบ, ที่ว่าง, ลาน. ว. คล่อง, ว่องไว, ตัวเบา. (ส.).
อฏวี : [อะตะ] น. ดง, ป่า, พง. (ป., ส.).
อณิ : น. ลิ่ม, สลัก, ลิ่มที่สลักปลายเพลาไม่ให้ลูกล้อหลุด; ขอบ, ที่สุด. (ป., ส. อาณิ).
อณุ, อณู ๑ : น. มาตราวัดโบราณ ๓๖ ปรมาณู เป็น ๑ อณู. ว. เล็ก, น้อย; ละเอียด. (ป., ส. อณุ).
อณู ๒ : น. ส่วนของสารที่ประกอบด้วยปรมาณู. (ป., ส. อณุ).
อโณทัย : [อะโนไท] น. พระอาทิตย์เพิ่งขึ้น. (กร่อนมาจาก อรุโณทัย). (ป. อรุโณทย).
อด : ก. กลั้น เช่น เหลืออด, งดเว้น เช่น อดฝิ่น อดอาหาร; ไม่ได้, ไม่ สมหวัง, เช่น อดรับรางวัล อดดู; ไม่มีอะไรกิน เช่น อดอยู่ทั้งวัน. ว. ทน เช่น ดํานํ้าอด.
อดกลั้น : ก. ระงับอารมณ์.
อดใจ : ก. ยั้งใจ.
อดตาหลับขับตานอน : ก. สู้ทนอดนอน.
อดทน : ก. บึกบึน, ยอมรับสภาพความยากลำบาก.
อดนม : ก. เลิกกินนมแม่ (ใช้แก่เด็กและลูกสัตว์), หย่านม ก็ว่า.
อดเปรี้ยวไว้กินหวาน : (สํา) ก. อดใจไว้ก่อนเพราะหวังสิ่งที่ดีกว่า ข้างหน้า.
อดมื้อกินมื้อ : ก. มีกินบ้างไม่มีกินบ้าง.
อดรนทนไม่ได้, อดรนทนไม่ไหว : ก. ไม่สามารถจะอดทนต่อไปได้.
อดสู : ก. ละอายใจ, อับอายมาก.
อดแห้งอดแล้ง : ก. ไม่ได้กินของที่อยากกิน, อดอยากปากแห้ง ก็ว่า.
อดอยาก : ก. ไม่มีจะกิน, ขาดแคลนอาหาร, มีไม่พอกิน.
อด ๆ อยาก ๆ : ก. กินอยู่อย่างฝืดเคือง, มีกินบ้างไม่มีกินบ้าง.
อดอยากปากแห้ง : ก. ไม่ได้กินของที่อยากกิน, อดแห้งอดแล้ง ก็ว่า.
อดออม : ก. ประหยัด, กระเหม็ดกระแหม่, ออมอด ก็ว่า.
อดิ : ดู อติ.
อดิถี : น. แขก, ผู้มาหา. (ป., ส. อติถิ).
อดิเทพ : น. เทวดาผู้ยิ่งกว่าเทวดาอื่น ๆ. (ป. อติเทว).
อดิเรกลาภ : [อะดิเหฺรกกะลาบ] น. อติเรกลาภ, ลาภพิเศษ. (ป., ส. อติเรกลาภ).
อดิเรก, อดิเรก : [อะดิเหฺรก, เหฺรกกะ] ว. พิเศษ. น. ชื่อพรพิเศษที่พระสงฆ์ถวาย พระมหากษัตริย์ ในคําว่า ถวายอดิเรก. (ป., ส.).
อดิศร, อดิศวร : [อะดิสอน, สวน] น. ผู้เป็นเจ้าเป็นใหญ่. (ส. อติ + อีศฺร, อติ + อีศฺวร).
อดิศัย : [อะดิไส] ว. เลิศ, ประเสริฐ. (ส.; ป. อติสย).
อดีตกาล, อดีตสมัย : [อะดีดตะกาน, ตะสะไหฺม] น. เวลาที่ล่วงแล้ว.
อดีตชาติ, อดีตภพ : [อะดีดตะชาด, ตะพบ] น. ชาติก่อน, ภพก่อน.
อดีต, อดีต : [อะดีด, อะดีดตะ] ว. ล่วงแล้ว. น. เวลาที่ล่วงแล้ว. (ป., ส. อตีต).
อดุล, อดุลย, อดุลย์ : [อะดุน, อะดุนละยะ, อะดุน] ว. ชั่งไม่ได้, ไม่มีอะไรเปรียบ, ไม่มีอะไรเท่า. (ป., ส. อตุล, อตุลฺย).
อติ : [อะติ] คํานําหน้าคําที่มาจากบาลีและสันสกฤตให้มีใจความว่า พิเศษ, ยิ่ง, มาก, เลิศล้น; ผ่าน, ล่วง, พ้นเลยไป, เขียนเป็น อดิ ก็มี. (ป., ส.).
อติชาตบุตร : น. บุตรที่มีคุณสมบัติสูงกว่าบิดามารดา, อภิชาตบุตร ก็ว่า. (ส. อติชาตปุตฺร; ป. อติชาตปุตฺต).
อติชาต, อติชาต : [อะติชาด, อะติชาดตะ] ว. เลิศกว่าเผ่าพงศ์. (ป., ส.).
อติเทพ : น. เทวดาผู้ยิ่งกว่าเทวดาอื่น ๆ.