ปเภทน : (นปุ.) การแยกออกเป็นส่วน, ฯลฯ. ยุ ปัจ.
ปมชฺชติ : ก. ประมาท, มัวเมา, เลินเล่อ, เผลอสติ, ปล่อยปละละเลย; ลูบคลำ, ลูบไล้, ถู; เช็ด, ถูออก
ปมชฺชน : (นปุ.) ความมัวเมา, ความประมาท. ปปุพฺโพ, มทฺ อุมฺมาเท. ย ปัจ. ประจำ หมวดธาตุ ยุ ปัจ. แปลง ทฺย เป็น ชฺช ยุ เป็น อน.
ปมตฺต : ค. ผู้ประมาท, ผู้มัวเมา, ผู้เลินเล่อ, ผู้เผลอสติ, ผู้ปล่อยปละละเลย, ผู้เพิกเฉย
ปมตฺตจารี : (ปุ.) ผู้ประพฤติประมาทโดยปกติ, ฯลฯ. ดู ธมฺมจารี เทียบ.
ปมตฺตพนฺธุ : (ปุ.) ปมัตตพันธุ ชื่อมารชื่อ ๑ ใน ๘ ชื่อ, มาร.
ปมถติ : ก. ย่ำยี, เหยียบย่ำ, ข่มขี่, ขยี้
ปมถิต : กิต. (อันเขา) ย่ำยี, เหยียบย่ำ, ขยี้แล้ว
ปมทฺทติ : ก. ย่ำยี, เหยียบย่ำ, ทำลาย, ปราบ, เอาชนะ
ปมทฺทน : นป. การย่ำยี, การเหยียบย่ำ, การปราบ, การเอาชนะ
ปมทฺที : ค. ผู้ย่ำยี, ผู้เหยียบย่ำ, ผู้ปราบปราม, ผู้สามารถเอาชนะ, ผู้มีอำนาจ
ปมทวน : (นปุ.) สวนนางข้างใน ( สวนหลวง ทรงให้สร้างขึ้นเพื่อนางข้างใน ไม่ใช่เป็น ที่เที่ยวของชนอื่น ) วิ. ปมทานํ วนํ ปมทาวนํ. รัสสะ อา ที่ ทา เป็น อ.
ปมทา : (อิต.) หญิง, ผู้หญิง, นาง. วิ. วิรูเปสุปี มโท ราคมโท ยสฺสา สา ปมทา. ปกฏฺโฐ วา มโท รูปโสภคฺคชนิโต เจโตวิ กาโร ยสฺสา สา ปมทา. เป็น ปมุทา บ้าง.
ปมทาวน : นป. อุทยานใกล้พระราชวัง
ปมฺปก : (ปุ.) ลิงลม, นางอาย, กิ้งก่า. ปปฺปฺ คติยํ. ณฺวุ, ปฺสํโยคโลโป, พินฺทฺวาคโม.
ปมฺปฏก : (ปุ.) ลิงลม, นางอาย. ปฏฺ คติยํ. ณฺวุ. เท๎วภาวะ ป นิคคหิตอาคม.
ปมฺปฏก, - ฏิก :
ป. ดู ปมฺปก
ปมฺห : (นปุ.) ขนหนังตา, ขนตา, วิ. ปมิโนติ ปมฺหํ. ปปุพฺโพ, มา ปริมาเณ, โห. อมฺ คติยํ วา.
ปมฺหยติ : ก. หัวเราะ
ปมา : (อิต.) การนับ. ปปุพฺโพ, มา ปริมาเณ, อ, อิตฺถิยํ อา.
ปมาณ : (วิ.) พอเหมาะ, เป็นประมาณ, เป็น หลักฐาน, เป็นที่เชื่อถือได้. ปปุพฺโพ, มา ปริมาเณ, ยุ.
ปมาณก : ค. ซึ่งมี...เป็นประมาณ, ซึ่งมีขนาดเท่า, ซึ่งวัดได้เท่า
ปมาณกต : ค. ที่เขาทำให้เป็นประมาณ, ถือเอาเป็นมาตรฐาน, วางเป็นตัวอย่าง, เป็นเครื่องวัด
ปมาณวนฺตุ : ค. มีประมาณ, มีกำหนด, วัดได้, จำกัด; มี (คุณ) พอประมาณได้หรือวัดได้
ปมาณิก : ค., ป. ซึ่งถือเอกเป็นประมาณ, ซึ่งวัดด้วย, ซึ่งมีประมาณเท่า, ซึ่งขนาดเท่า; ผู้ถือประมาณ, ผู้วัด, ผู้ตัดสิน
ปมาตุ : (อิต.) มารดาของมารดา, แม่ของแม่, ยาย. มาตุ + มาตุ ลบ ต ศัพท์หน้า รัสสะ อา เป็น อ แปลง ม เป็น ป.
ปมาท : (ปุ.) ความมัวเมา, ความเลินเล่อ, ความลืมตน, ความเผลอ, ความไม่เอาใจใส่, ความลืมสติ, ความประมาท. วิ. ปมชฺชนํ ปมาโท. ปปุพฺโพ, มทฺ อุมฺมาเท, โณ. ไทย ใช้ ประมาท เป็นกิริยาในความว่าขาด ความรอบคอบ, ขาดความระมัดระวังเพราะ ทนงตัว และดูหมิ่น ใช้เป็นนามว่า ความเลินเล่อ, การขาดความระมัดระวัง.
ปมาทปาฐ : ป. ข้อความที่เขียนด้วยพลั้งเผลอ, ข้อความคลาดเคลื่อน
ปมาทวตา : อิต. ความเป็นผู้มีความประมาท
ปมาที : ค. ซึ่งทำให้มัวเมา, ซึ่งทำให้ลุ่มหลง
ปมาย : กิต. ประมาณแล้ว, วัดแล้ว, ย่ำยีแล้ว, เหยียบย่ำแล้ว, ทำลายแล้ว
ปมายี : ค. ซึ่งประมาณ, ซึ่งวัด, ซึ่งกะ, ซึ่งกำหนด
ปมาเรติ : ก. ให้ตาย, ทุบให้ตาย, ฆ่า, ทำร้าย, ทำอันตราย
ปมิณาติ : ก. นับ, ประมาณ, กะ, กำหนด
ปมิติ : (อิต.) การนับ, ฯลฯ. ปปุพฺโพ, มา ปริมาเณ, ติ. แปลง อา เป็น อิ.
ปมิลาต : ค. เหี่ยวแห้ง, ร่วงโรย
ปมุกฺก : (ปุ.) ความพ้น, ความหลุดพ้น, ความปลดเปลื้อง. ปปุพฺโพ, มุจฺ วิโมกฺเข, โก. แปลง จฺ เป็น กฺ.
ปมุข : (วิ.) เลิศ, ประเสริฐ, สูงสุด, ก่อน, แรก, แรกเริ่ม, เริ่มแรก, ดั้งเดิม, เป็นที่พึ่ง, เป็นใหญ่, เป็นประธาน, เป็นหัวหน้า, โดย ความเป็นประธาน, เป็นหัวหน้า, เป็น ประธาน, เป็นประมุข. ปกฏฺฐปุพฺโพ, ปธานปุพฺโพ, วา, ปปุพฺโพ. วา, มุ พนฺธเน, โข.
ปมุจฺจติ : ก. หลุด, พ้น, หลุดพ้น
ปมุจฺฉติ : ก. เป็นลม, สลบ
ปมุจฺฉิต : ค. เป็นลมสลบ; มัวเมา, ลุ่มหลง, สยบ
ปมุญฺจ : ป. การเปลื้อง, การปลดปล่อย
ปมุญฺจติ : ก. เปลื้อง, แก้, ปลดปล่อย; เปล่ง; สะบัด
ปมุญฺจน : (นปุ.) ความหลุดพ้น, ความปลดเปลื้อง. ปปุพฺโพ, มุจฺ โมจเน, ยุ, นิคฺคหิตาคโม.
ปมุฏฺฐ : กิต. (อันเขา) ลืมไว้, หลงลืมแล้ว
ปมุตฺต : ค. ผู้ถูกปลดปล่อย, ผู้ถูกเหวี่ยง, ผู้ถูกสลัดไปแล้ว; ผู้หลุดพ้น, ผู้เป็นอิสระ
ปมุตฺติ : อิต. การปลดปล่อย, ความหลุดพ้น, ความเป็นอิสระ
ปมุตฺย : นป. ความเป็นผู้หลุดพ้น
ปมุท : ป. สัตว์; ความยินดี, ปราโมทย์