อากาส : (ปุ.) ช่องว่าง, ช่องว่างมีในกาย, กลางหาว, อากาศ, ฟ้า (ไถไม่ได้ ไม่อาจไถ เขียนไม่ได้), วิ. นกสฺสตีติอากาโส.กสิตุวิเลขิตุนสกฺโกตีติอตฺโถ.ภูสํกาสนฺเตทิปฺ-ปนฺเตปทตฺถาเอเตนาติวาอากาโส.อา-ปุพฺโพ, กสฺวิเลขเน, โณ.ส.อากาศ.
อากาสก : ๑. ป. นก ;
๒. ค. ซึ่งเคลื่อนไปในอากาศ, มีอยู่ในอากาศ
อากาสคงฺคา : (อิต.) ลำน้ำในอากาศ, แม่น้ำในอากาศ. วิ.อากาเสสนฺทมานาคงฺคาอากาสคงฺคา.
อากาสจารี : ค. ผู้เที่ยวไปในอากาศ
อากาสฏฺฐ : ค. ดำรงหรืออาศัยอยู่ในอากาศ, ที่สถิตอยู่ในอากาศ
อากาสฏฺฐกเทวตา : (อิต.) เทวดาผู้มีวิมานตั้งอยู่ในอากาศ, เทวดาผู้อยู่ในอากาศ.
อากาสตล : นป. หลังคาแบน, กลางหาว
อากาสติ : ก. ส่องแสง, รุ่งเรือง
อากาสธาตุ : อิต. อากาศธาตุ, ที่ว่าง, สภาพที่ว่างเปล่า
อากาสยาน : (นปุ.) ยานไปในอากาศ, ยานแล่นไปในอากาศ.
อากาสยานิกโยธ : (ปุ.) ทหารอากาศ.
อากาสยานิกเสนา : (อิต.) กองทัพอากาศ.
อากาสานญฺจ : (นปุ.) อากาศไม่มีที่สุด.อากาสา-นนฺต+ณฺยปัจ.ภาวตัท.ลบอที่ตเหลือเป็นตฺลบณฺรวมเป็นตฺยแปลงตฺยเป็นจแปลงนฺเป็นนิคคหิตแปลง นิคคหิตเป็นญฺรูปฯ ๔๑, ๓๗๑.
อากาสานญฺจายตน : (นปุ.) อากาสานัญจายตนะชื่อของอรูปฌานที่๑วิ. อากาสานญฺจํอายตนํอากาสานญฺจายตนํ.อากาสานญฺจํอายตนํอสฺสาติวาอากาสานญฺจายตนํ.
อากาสานญฺจายตนภูมิ : (อิต.) อากาสานัญจาย-ตนภูมิชื่อภูมิของอรูปพรหมที่๑.
อากาสานนฺต : (วิ.) มีอากาศเป็นที่สุดหามิได้, ไม่มีอากาศเป็นที่สุด.
อากิญฺจญฺญ : นป. ความไม่มี, ความว่างเปล่า
อากิญฺจญฺญายตน : นป. อากิญจัญญายตนะ, ฌานที่มีการคำนึงว่าไม่มีอะไรเป็นอารมณ์, สภาวะแห่งความไม่มีอะไร
อากิญฺจญฺญายตนภูมิ : (อิต.) อากิญจัญญยตนภูมิชื่อภูมิของอรูปพรหมชั้นที่ ๓
อากิณฺณ : ค. ระคนกัน, ปนกัน, เกลื่อนกล่น, เรี่ยราด, อาเกียรณ์, ลำบาก
อากิรณ : นป. ความอาเกียรณ์, ความเรี่ยราด, ความกระจัดกระจาย
อากิรติ : ก. โปรย, กระจัดกระจาย, อาเกียรณ์
อากิริตตฺต : นป. ความเต็ม, ความบริบูรณ์
อากิลายติ : ก. เมื่อย, อ่อนเพลีย, ไม่สบาย
อากีรณ : (นปุ.) ความเกลื่อนกล่น, ความดาษดาความคลุกคลี, ความระคน, ความเรี่ยราย, อาเกียรณ์.อาปุพฺโพ, กิรฺวิกิรเณ, ยุ.ส. อากีรฺณ.
อากุจฺจ : (ปุ.) จะกวดตะกวดชื่อสัตว์ชนิดหนึ่ง อยู่ได้ทั้งในน้ำและบนบกรูปร่างคล้ายจิ้งจกแต่ตัวใหญ่กว่ามาก.
อากุจฺฉา : (อิต.) เหี้ย.
อากุณฺฐิต : กิต. ปนกันแล้ว, ระคนแล้ว
อากุล : (วิ.) วุ่นวาย, สับสน, ยุ่งเหยิง, คั่งค้าง, อากูล.อาปุพฺโพ, กุลฺ พนฺธุมฺหิ, อ.ส. อากุล
อากุลนีย : ค. มักใช้ในรูปปฏิเสธ, เป็น อนากุลนีย = ไม่สับสน, ไม่ปนกัน
อากุล, อากุลก : ค. อากูล, เปรอะเปื้อน, ขุ่น, เกลื่อนกล่น, ยุ่ง
อากูต : นป. ความปรารถนา
อาโกฏน : นป., ค. การทุบ, การตี, การต่อย
อาโกฏนอาโกฏฺฏน : (วิ.) ตี, ทุบ, อัด, ตอก, เคาะ.อาปุพฺโพ, กุฏฺอาโกฏนาทีสุ, ยุ.ศัพท์หลังซ้อนฏฺ.
อาโกเฏติ : ค. เคาะ, ทุบ, ตี, ต่อย
อาขณฺฑล : ป. ๑. ชื่อพระอินทร์ ;
๒. ผู้ตัด, ผู้ทำลาย
อาขนิก : ป. โจร; หนู; หมู; จอบ; เสียม; คนขุดแร่
อาขยา : อิต. ชื่อ, นาม, คำร้องเรียก
อาขยาต : ๑. นป. ชื่อตำราไวยากรณ์บาลีและสันสกฤตว่าด้วยกิริยา ;
๒. ค. กล่าวแล้ว, พูดแล้ว
อาขฺยาต : (นปุ.) อาขยาดชื่อปกรณ์ของบาลีไวยากรณ์ปกรณ์หนึ่งวิ. กิริยํอาขฺยาตีติอาขฺยาตํ (ปทํ สทฺทชาตํ).กิริยํอาจิกฺขตีติอาขฺยาตํ.รูปฯ ๒๔๐.อาขฺยาตีติอาขฺยาตํ.อภิฯ.อาบทหน้า ขฺยาธาตุในความกล่าวตปัจ.ซ้อนกฺ เป็น อากฺขฺยาตบ้าง.
อาขฺยาน : (นปุ.) การกล่าว, การท่อง ส. อาขยาน
อาขยายิกา : อิต. อาขยายิกศาสตร์, เรื่องราว, นิทาน, ประวัติ
อาข, อาขน : นป. จอบ, เสียม
อาขอาขนอาขาน : (ปุ.?)จอบ, เสียม. อาปุพฺ-โพ, ขณุขนุวาอวทารเณ, กวิ, อ, โณ.ส.อาขนอาขาน.
อาขาน : นป. เสียม
อาขุ : (ปุ.) หนู. วิ. อาขญฺญตีติอาขุ.อาปุพฺโพขณุอวทารเณ, อุ.ลบที่สุดธาตุส.อาขุ.
อาขุคอาขุรค : (ปุ.) พระคเณศร์.
อาเขฏก : ป. ความสะดุ้ง, ความหวาดเสียว
อาคจฺฉติ : ก. มา, กลับมา