ทนฺตกูฏ : ป. ปลายฟัน
ทนฺตคีต : (นปุ.) การขับร้องด้วยฟัน, การผิวปาก.
ทนฺตจฺฉท ทนฺตจฺฉต : (ปุ.) ริมฝีปาก. ทนฺตปุพฺโพ, ฉทฺ สํวรเณ, อ, จสํโยโค, ศัพท์หลังแปลง ท เป็น ต. ส. ทนฺตจฺฉท.
ทนฺตช : (ปุ. นปุ.) อักขระเกิดแต่ฟัน, ทันตชะ ที่เกิดของพยัญชนะ คือ ต ถ ท ธ น ล ส.
ทนฺตฏฺฐิก : ป. กระดูกฟัน
ทนฺตตา : อิต. ความเป็นผู้มีตนอันฝึกฝนแล้ว, ภาวะที่ได้รับการฝึกหัดอบรมแล้ว
ทนฺตธาวน : (ปุ.) ไม้ตะเคียน, ไม้พยอม.
ทนฺตปนฺติ, ทนฺตปาฬิ : อิต. ถ่องแถวแห่งฟัน, ระเบียบแห่งฟัน
ทนฺตปวน : (นปุ.) ยาสีฟัน. ทนฺต+ปุ+ยุ ปัจ. พฤทธิ อุ เป็น โอ แปลง โอ เป็น อว. ส. ทนฺตปาวน.
ทนฺตโปณ : ป. ไม้สีฟัน, แปรงสีฟัน
ทนฺตโปณ ทนฺตโปน : (ปุ.) ไม้ชำระฟัน, ฯลฯ. วิ. ทนฺเต ปุนาติ อเนนาติ ทนฺตโปโณ ทนฺตโปโน วา. ทนฺตปุพฺโพ, ปุ สุทฺธิกรเณ, ยุ.
ทนฺตภาค : (ปุ.) กระพองช้าง ( ส่วนที่นูนเป็น ปุ่มสองข้างศีรษะช้าง). ตะพอง ก็เรียก.
ทนฺตภาว : ป. ความเป็นผู้มีตนอันฝึกฝนแล้ว, ภาวะที่ได้รับการฝึกหัดอบรมแล้ว
ทนฺตภูมิ : อิต. ภูมิแห่งบุคคลผู้มีตนอันฝึกฝนแล้ว, ระดับจิตของท่านผู้ฝึกฝนอบรมตนแล้ว, พระนิพพาน
ทนฺตมส : (นปุ.) ริมฝีปาก.
ทนฺตมูล : นป. โคนฟัน, รากฟัน, เหงือก
ทนฺตวกฺกลิก : ป. ชื่อนักบวชจำพวกหนึ่ง
ทนฺตวณฺณ : ค. มีสีดุจงาช้าง
ทนฺตวรณ : นป. ริมฝีปาก
ทนฺตวลย : นป. วลัยอันเป็นวิการแห่งงาช้าง, กำไลที่ทำด้วยงาช้าง
ทนฺตวาส : (ปุ.) ริมฝีปาก.
ทนฺตวิกติ : อิต. เครื่องงาต่างชนิด, สีต่างๆ ที่ทำด้วยงา
ทนฺตวิขาทน : นป. การเคี้ยวด้วยฟัน
ทนฺตวิทสก : ค. ซึ่งเปิดเผยฟัน, (การหัวเราะ) จนเห็นฟัน
ทนฺตเวฐน : (นปุ.) เหงือก ( หุ้มฟันไว้). ส. ทนฺตเวษฺฏ.
ทนฺตสฏ : (ปุ.) สาย, สายบรรทัด ( แผ่ไปเป็น แนว).
ทนฺตสฏฺฐ : ป., นป. ไม้มะนาว; ผลมะนาว
ทนฺตสฐ ทนฺตสฏฺฐ : (ปุ.) มะนาว วิ. อมฺพิล- ตฺตา ทนฺตสฺส สโฐ สฏฺโฐ วา อปการโก ทนฺตสโฐ ทนฺตสฏฺโฐ วา. สฐ หึสายํ, อ. ศัพท์หลังซ้อน ฏฺ.
ทนฺตสมฺปตฺติ : อิต. ความถึงพร้อมด้วยฟัน, ความถึงพร้อมแห่งฟัน, ความมีฟันเรียบร้อยสวยงาม
ทนฺตสิร : (ปุ.) เหงือก.
ทนฺตาชิน : (นปุ.) เหงือก. ทนฺต+อชิน.
ทนฺตายุธ : (ปุ.) หมู ( มีฟันเป็นอาวุธ ). ส. ทนฺตายุธ.
ทนฺตาวรณ : (นปุ.) ที่เป็นที่กั้นซึ่งฟัน, ริม ฝีปาก. วิ. ทนฺเต อาวรตีติ ทนฺตาวรณํ. ทนฺตปุพฺโพ, วรฺ สํวรเณ, ยุ.
ทนฺตาวล : (ปุ.) ช้าง. ทนฺต อา บทหน้า วลฺ ธาตุในความเลี้ยง อ ปัจ. ส. ทนฺตาวล.
ทนฺติ : (อิต.) การทรมาน, การฝึก, การฝึกหัด, การฝึกฝน, ความทรมาน, ฯลฯ. ทมฺ ทมเน, ติ. แปลง มฺ เป็น นฺ หรือแปลง ติ เป็น นฺติ แล้วลบที่สุดธาตุ.
ทนฺตี : (ปุ.) สัตว์มีเขี้ยว, สัตว์มีงา, ช้าง, ช้าง พลาย. ทนฺต+อี ปัจ. ตทัสสัตถิตัท. ส. ทนฺตินฺ.
ทนฺตุลฺลหก, - เลหก : อ. โดยใช้ฟันและเล็บ
ทนฺธ : (วิ.) โง่, เขลา, เงื่อง, เฉื่อย, เฉื่อยชา, เฉื่อยช้า, ช้า, ทราม. ทธิ อสีฆจาเร, อ.
ทนฺธตา : อิต. ความเป็นคนเฉื่อยชา, ความโง่เขลา
ทนฺธาภิญฺญา : อิต. การเข้าใจความได้ช้า, การตรัสรู้ช้า
ทนฺธายนา : อิต. ความประพฤติช้า, ความเชื่องช้า, ความงุ่มง่าม
ทนฺธายิตตฺต : นป. ความเป็นคนเขลา
ทนฺเธติ : ก. ชักช้า, งุ่มง่าม
ทนุ : (อิต.) ทนุ ชื่อมารดาอสูร, มารดาของ มานพ. วิ. ทายตีติ ทนุ. ทา อวขณฺฑเน, นุ, รสฺโส.
ทปฺป : (วิ.) เขลา, โง่, กระด้าง, หยิ่ง, จองหอง, โอ้อวด, ไว้ตัว, อหังการ. ทา กุจฺฉิตคมเน, อโป, รสฺโส, ปฺสํโยโค. หรือลง อพฺพ ปัจ. แปลง พ เป็น ป.
ทปฺปณ : นป. กระจกเงา, แว่นส่อง
ทปฺปณ ทปฺปน : (นปุ.) แว่น, กระจก, วิ. ทิปฺปติ เอตฺถาติ ทปฺปโณ ทปฺปโน วา. ทิปฺ ทิตฺติยํ, ยุ. ลง ย ปัจ. ประจำหมวดธาตุ เป็น ทิปฺย แปลง ปฺย เป็น ปฺป ยุ เป็น อน ศัพท์ต้น แปลง น เป็น ณ.
ทปฺปิต : ค. เย่อหยิ่ง, อวดดี, จองหอง, ทะนง
ทพฺพ : (วิ.) เขลา, ฯลฯ. ทา กุจฺฉิติคมเน, อพฺโพ.