สาสนทายาท : (ปุ.) บุคคลผู้รับมรดกในศาสนา, บุคคลผู้สืบอายุศาสนา, บุคคลผู้สืบศาสนา.
สาสนิก : ค. ผู้นับถือศาสนา
สาสนูปถมฺถก : (วิ.) ผู้บำรุงพระศาสนา, ผู้ทะนุบำรุงพระศาสนา, ศาสนูปถัมภก เป็นคุณบทของพระมหากษัตริย์.
สาสป : (ปุ.) เมล็ดพันธุ์ผักกาด, สาสฺ อนุสิฎฐยํ, อโป.
สาสว : ค. มีกิเลสดุจของดอง
สาหตฺถิก : ค. ทำด้วยมือของตนเอง
สาหส : (วิ.) เป็นไปพลัน, ผลุนผลัน, ร้ายแรง, รุนแรง, เร็ว, พลัน, เร็วพลัน, ยิ่ง, นัก, ยิ่งนัก, สาหัส(หนักรุนแรง). สห (พล)+ ณ ปัจ. ลงในอรรถ ปภว สฺ อาคม.
สาหสา : (อัพ. นิบาต) พลัน (ไม่ทันตรึก), ผลุนผลัน, โดยเร็ว, โดยตรง.
สาหสิก : (วิ.) เป็นไปพลัน, ฯลฯ. ส. สาหสิก.
สาหุ : (อัพ. นิบาต) ดีละ, ดีแล้ว, ยังประโยชน์ให้สำเร็จ.
สาหุตฺถิกปโยค : (ปุ.) ประโยคที่ประกอบด้วยมือของตน, ฯลฯ, ประโยคที่ทำเอง. การรักษาศีล จะเป็นศีล ๕ ศีล ๘ หรือศีล ๑๐ ก็ตาม ตั้งแต่สิกขาบทที่ ๓ เป็นต้นไป เป็นสาหัตถิประโยค ทำเองศีลจึงขาด ใช้ให้เขาทำศีลตนเองไม่ขาด.
สาหุทสฺสน : ก. การเห็นดี
สาฬว : ป. สลัด
สาฬสฺถิก : (วิ.) ประกอบด้วยมือของตน, เกิดแล้วด้วยมือของตน, ทำด้วยมือของตน, ทำด้วยมือของตน. สหตฺถ+ณิก ปัจ.
สาฬิก : (ปุ.) นกสาฬิกา (ตัวผู้). สลฺ คติยํ, ณิโก, สสฺส หตฺตํ. สฬฺ อพฺยตฺเต สทฺเท วา.
สาฬิกา : (อิต.) นกสาฬิกา (ตัวเมีย).
สาฬุร สาฬูร : (ปุ.) หมา, สุนัข. วิ. มิเค สรตีติ สาฬุโร สาฬูโร วา. สรฺ หึสายํ, อุโร อูโร วา, รสฺส โฬ, ทีโฆ จ.
สาฬูร : ป. สุนัข; กบ
สิ : (อัพ. นิบาต) ปุจฺฉนตฺถวจนนิปาต. อุ. โก สิ อ. ใครเล่า.
สิกฺกา : (อิต.) สาแหรก วิ. กาเช อวลมฺพนํ เวตฺตาทีวิกติ สิกฺกา นาม. สกฺ สตฺติยํ, โก, อสฺส อิ.
สิกฺข : (ปุ.) ประชุมแห่งสิกาขา. สิกฺขา+ณ ปัจ. สมุหตัท.
สิกฺขก : (วิ.) ผู้ศึกษา, ผู้เล่าเรียน. สิกฺข วิชฺโชปาทาเน, ณวุ.
สิกฺขติ : ก. ศึกษา, เล่าเรียน
สิกฺขน : (นปุ.) การศึกษา, การเล่าเรียน, ยุ ปัจ.
สิกฺขมานา : (อิต.) นางสิกขมานา ชื่อของสามเณรี ผู้มีอายุครบ ๑๘ ปี แล้ว รักษาสิกขาบทตั้งแต่ปาณาติปาตา เวรมณี ถึง วิกาลโภชนา เวรมณี ๖ สิกขาบทไม่ให้ขาดครบ ๒ ปี จึงจะอุปสมบทเป็นภิกษุณีได้ ถ้าขาดสิกขาบทใดสิกขาบท ๑ ต้องนับตั้งต้นไปใหม่จนครบ ๒ ปี จึงจะอุปสมบทได้. วิ. สิกฺขตีติ สิกฺขมานา สิกฺขฺ วิชฺโชปาทานาเน, มาโน.
สิกฺขา : (อิต.) ปฏิปทาอันบุคคลพึงศึกษา, ปฏิปทาอันเขาพึงศึกษา, ทางดำเนินอันบุคคลพึงศึกษา, ข้อที่ควรศึกษา, ข้อปฏิบัติที่ควรศึกษา, วิชชาอันบุคคลพึงศึกษา, หัวข้อที่ควรศึกษา. วิ. สิกฺขิตพฺพนฺติ สิกฺขา, ปฏิปทาอันเขาย่อมศึกษา, ฯลฯ. วิ. สกฺขิยตีติ สิกฺขา, การศึกษา, การเล่าเรียน, การสำเหนียก (เอาใจใส่ กำหนดจดจำ). วิ. สิกขนํ สิกฺขา. อ ปัจ. อา อิต. พระพุทธศาสนาวางข้อ (เรื่อง) ที่ควรศึกษาไว้ ๓ คือ ศีล สมาธิ และปัญญา เรียกว่า ไตรสิกขา.
สิกฺขากาม : กิต. ผู้ใคร่ต่อการศึกษา
สิกฺขาปก, สิกฺขาปนก : ค. ผู้ให้การศึกษา, ครู
สิกขาปท : (นปุ.) บทอันบุคคลพึงศึกษา, สิกขาบทคือ ข้อศีล ข้อวินัย ข้อหนึ่ง ๆ เป็นสิกขาบทหนึ่ง ๆ หรือมูลบัญญัติ ข้อที่ทรงตั้งไว้เดิม และอนุบัญญัติ ข้อที่ทรงตั้งเพิ่มเติมภายหลัง รวมเป็นสิกขาบทหนึ่ง ๆ สิกขาบทมีความหมายแคบ หมายเอาเฉพาะ สีล ส่วน สิกขา หมายเอา สีล สมาธิ และ ปัญญา.
สิกฺขาสาชีว : (ปุ.) การศึกษารและการครองชีพ.
สิกฺขิต : กิต. ศึกษาแล้ว
สิกฺณฺฑ : ป. หางนกยูง, หงอนนกยูง
สิกฺณฺฑี : ป. นกยูง
สิกตา : (อิต.) ทราย. สิจฺ ฆรเณ, โต. อ. ปัจ. ประจำหมวดธาตุ แปลง จ เป็น ก อา อิต.
สิกร : (ปุ.) ฝนตกประปราย. สิจฺ ฆรเณ, อโร.
สิโก : (ปุ.) เกียรติ, ยศ, เกียรติยศ, ชื่อเสียง, ความชื่นชม, ความสรรเสริฐ, คำสรรเสริญ, ฉันท์ (มีปฐยาวัตเป็นต้น). โศลก ชื่อคำประพันธ์สันสกฤต ๔ บาท เป็น ๑ บท เรียกว่า โศลก ๑ อีกอย่างหนึ่งเป็นชื่อของคำสำหรับสวดสรรเสริญ. สิโลกฺ สงฺฆาต, อ.
สิขณฺฑ : (ปุ.) หาง, หางนกยูง, จุก, ผมจุก, หงอน, แหยม ชื่อปอยผมที่เอาไว้เป็นกระจุกบนหัวนอกจากจุก.
สิขณฺฑก : (ปุ.) ผมแหยม, แกละ, ผมแกละ ชื่อผมที่เกล้าไว้เป็นหย่อม ๆ เป็นผมเด็ก. แยกเป็น ๕ หรือ ๓ หย่อม.
สิขณฺฑี : (ปุ.) นกยูง วิ. สิขณฺโฑ อสฺส อตฺถีติ สิขณฺฑี. ณี ปัจ.
สิขร : (ปุ. นปุ.) จอม, ยอด, ปลาย, หงอน. สิ. สเย, ขโร.
สิขรี : (ปุ.) ศิลา, สีลา, สิขรโยคา สิขรี. อี ปัจ.
สิขา : (อิต.) เปลวไฟ. สิขา ทิตฺติยํ, อ. สิ นิสาเน วา, โช, อิตฺถิยํ อา.
สิขาพนฺธ : (นปุ.) เครื่องผูกมวยผม.
สิขี : (ปุ.) ไฟ วิ. สิขา วุจจฺติ ชาลา, ตาย โยคโต สิขี. ณี ปัจ.
สิคฺคุ : (ปุ.) มะรุม วิ. มิทฺธํ วินาสนตฺถํ เสรียเตติ สิคฺคุ, สิ เสวายํ, คุ, คฺสํโยโค.
สิคฺคุผล : (นปุ.) ฝักมะรุม.
สิคาล : ป. หมาจิ้งจอก
สิคาล สิงฺคาล : (ปุ.) หมาจิ้งจอก, หมาป่า. วิ. สสาทโย สรตีติ สิคาโล สิงฺคาโล วา. สรฺ หึสายํ, อโล, สรติสฺส สิโค สิงฺโค วา.
สิงฺค : (นปุ.) เขา (อวัยวะที่ตั้งอยู่ที่ศรีษะ), เขาสัตว์, นอ (สิ่งที่งอกอยู่เหนือจมูกแรด), งา, งาช้าง. วิ. สยติ ปวตฺตติ มตฺถเกติ สิงฺคํ. สิ สเย, โค, นิคฺคหิตาคฺโม, สิ เสวายํ วา.
สิงฺคเวรผณ : (นปุ.) แง่งแห่งขิง, แง่งขิง.