มชฺฌิมธมฺม : (ปุ.) ธรรมปานกลาง ได้แก่ กุศลธรรมและอัพยากตธรรมที่เป็นกามาสวะ เป็น กามาวจร รูปาวจร และ อรูปาวจร. ไตร. ๓๓.
มชฺฌิมนิกาย : (ปุ.) มัชฌิมนิกาย ชื่อคัมภีร์ที่ ๒ แห่งสุตตันตปิฎก.
มชฺฌิมปุริส : (ปุ.) บุรุษมีในท่ามกลาง, บุรุษท่ามกลาง, คนสันทัดคน.
มชฺฌิมโพธิ : (อิต.) เวลาเป็นที่ตรัสรู้มีในท่ามกลาง, มัชฌิมโพธิ คือช่วงระยะเวลาตอนกลาง.
มชฺฌิมโพธิกาล : (ปุ.) กาลเป็นที่ตรัสรู้มีในท่ามกลาง, มัชฌิมโพธิกาล คือกาลเป็นไประหว่างปฐมโพธิกาลและปัจฉิมโพธิกาลได้แก่ เรื่องพระพุทธประวัติระหว่างปฐมโพธิกาลและปัจฉิมโพธิกาล.
มชฺฌิมภูมิ : (อิต.) ชั้นมีในท่ามกลาง, ฐานะมีในท่ามกลาง, มัชฌิมภูมิ คือชั้นหรือฐานะของคนชั้นกลางในพระพุทธศาสนาหมายถึงความรู้ชั้นกลางคือนักธรรมชั้นโท หรือหมายถึงพระชั้นกลางมีพรรษาตั้งแต่ ๕ ถึง ๙ พรรษา.
มชฺฌิมยาม : (ปุ.) ยามมีในท่ามกลาง, ยามท่ามกลาง, ยามกลาง, เที่ยงคืน.
มชฺฌิมวย : (ปุ.) วัยมีในท่าม กลาง, วัยกลาง คือระหว่างปฐมวัย กับปัจฉิมวัย, วัยกลางคน คือคนมีอายุตั้งแต่ ๒๖ ถึง ๕๐ ปี.
มชฺฌิมวโยขนฺธ : (ปุ.) ตอนวัยกลาง.
มชฺฌิมสสาร : (ปุ.) สังสาร (การเวียนตายเวียนเกิด) อันมีในท่ามกลาง ได้แก่ การท่องเที่ยวไปในกามสุคติภูมิ ๗ (มนุษย์และสวรรค์ ๖ ชั้น) พระอนา -คามีตัดมัชฌิมสังสารได้ขาด.
มชฺฌิมา : (อิต.) นิ้วกลาง, นิ้วนาง. วิ. มชฺเฌ ติฏฺฐตีติ มชฺฌิมา.
มชฺฌิมาปฏิปทา : (อิต.) การปฏิบัติอันมีในท่ามกลาง, ข้อปฏิบัติอันเป็นกลาง, ข้อปฏิบัติอันเป็นสายกลาง, มัชฌิมาปฏิปทา ทางสายกลางคือมรรค (อริยมรรค) มีองค์ ๘.
มชฺเฌกลฺยาณ : (นปุ.) ความงามในท่ามกลาง, ความไพเราะในท่ามกลาง.
มชฺเฌคพฺภ : (วิ.) มีห้องในท่ามกลาง.
มชีร : (ปุ.) เครื่องประดับเท้า?
มญฺจ : ป. เตียง
มญฺจก : ป. เตียงน้อย, บัลลังก์
มญฺจงฺค : (นปุ.) อวัยวะแห่งเตียง, ส่วนต่างๆ ของเตียง. วิ. มญฺจสฺส องฺคํ อวยวํ มญฺจงฺคํ.
มญฺจตฺถรณ : (นปุ.) ผ้าปูที่นอน.
มญฺจน : (นปุ.) การทรงไว้, ความทรงไว้. ยุ ปัจ.
มญฺจปรายณ : ค. ซึ่งอยู่ประจำที่เตียง
มญฺจ มญฺจก : (ปุ.) แท่น, แคร่, เตียง, ที่นอน. วิ. มญฺจติ ปุคฺคลํ ธาเรตีติ มญฺโจ มญฺจโก วา. มจิ ธารเณ, อ. ศัพท์หลัง ก สกัด.
มญฺจาติมญฺจ : (ปุ.) เตียงอันล่วงเสีซึ่งเตียง, เตียงน้อยเตียงใหญ่, เตียงและเตียงซ้อน, เตียงซ้อนเตียง.
มญฺจาธาร : (ปุ.) ขาเตียง. มญฺจ+อาธาร.
มญฺชร : ป. เครื่องประดับเท้า
มญฺชรี : (อิต.) ช่อดอกไม้, ก้านดอกไม้. วิ. มญฺชุโยคโต มญฺชรี. ร ปัจ. แปลง อุ เป็น อ อี อิต.
มญฺชิฏฺฐ : (ปุ.) กองเชิง, ตัวด้วง, ไม้ช้าง, ไม้มะหาด.
มญฺชิฏฺฐ, มญฺเชฏฺฐ : ค. แดง
มญฺชิฏฺฐา : (อิต.) หางช้าง ชื่อว่าน มีใบเป็นแผ่นคล้ายพัดด้ามจิ๋ว หรือปลายหางช้าง, ไม้มะหาด. มชฺชฺ สุทฺธิยํ, ฏโฐ, ชสฺส โญ, อิตฺถิยํ อา.
มญฺชีร : (ปุ.) เครื่องประดับเท้า, กำไลเท้า, มชี สทฺเท, อี โร.
มญฺชุ : (ปุ.) อ่อน, อ่อนหวาน, เป็นที่ชอบใจ, ไพเราะ, กลมเกลี้ยง, งาม, สวย, ดีนัก. มนฺ ญาเณ, ชุ. แปลง นฺ เป็น นิคคหิต แล้วแปลง นิคคหิต เป็น ญฺ หรือ วิ. มโน ชวติ อสฺมินฺติ มญฺชฺ. มน+ชุ ธาตุในความแล่นไป อุ ปัจ. อภิฯ และฎีกา ให้ลบ น?
มญฺชุภาณก : ค. ผู้สวดไพเราะ
มญฺชุสฺสร : ค. เสียงไพเราะ
มญฺชูสก : ป. ต้นไม้สวรรค์
มญฺชูสา : (อิต.) กระโปรง, ลุ้ง, หีบ. วิ. มญฺญติ สธนตฺตํ เอตายาติ มญฺชูสา. มนฺ ญาเน, โส, ชู มชฺเฌ, อิตฺถิยํ อา. เป็น มญฺชุสา ก็มี.
มญฺเชฏฺฐ : (ปุ.) แดง, สีแดง, สีแดงแก่, ฝาง, สีชมพู, หงสบาท, สีแดงฝาง, สีบานเย็น. เป็น มญฺเชฏฐก บ้าง.
มญฺเชฏฺฐี : อิต. ต้นฝาง
มญฺญตตฺต : (นปุ.) ความที่แห่งตนเป็นผู้ถือตัวแล้ว, ความเป็นแห่งบุคคลผู้ถือตัว, ความเป็นผู้ถือตัว. มญฺญ-ต+ตฺต ปัจ.
มญฺญติ : ก. สำคัญหมาย, รู้
มญฺญนา : (อิต.) กิริยาที่ถือตัว, ความหยิ่ง, ความเย่อหยิ่ง, ความถือตัว. มนฺ ญาเณ, ยุ. ลง ย ปัจ. ประจำหมวดธาตุ แปลง นฺย เป็น ญฺญ ยุ เป็น อน. แปลว่า ความสำคัญความเข้าใจ ด้วย.
มญฺเญ : (อัพ. นิบาต) เห็นจะ, ทำนอง, บางที, ราวกะ, ดังเราจะกริ่งมโนนัย.
มฏฺฏ : ค. เกลี้ยง
มฏฺฏสาฏก : นป. ผ้าเนื้อละเอียด, ผ้าเนื้อเกลี้ยง
มฏฺฐ : (วิ.) เกลี้ยง, เลี่ยน, เตียน, ราบ, สะอาด, บริสุทธิ์, มชฺ สุทฺธิยํ, โต.แปลง ต เป็น ฏฺฐ ลบ ชฺ.
มฏฺฐก : (ปุ.) หัว, ศรีษะ. ดู มตฺถก.
มฏฺฐกุณฺฑลี : (ปุ.) มาณพผู้มีตุ้มหูอันเกลี้ยง.
มณฺฑ : (วิ.) กำจัดมือ, ใส, ผ่อง, ผ่องใส, สว่าง, สะอาด, หมดจด, มปุพฺโพ, ฑิ ขิปเน, อ, นิคฺคหิตาคโม.
มณฺฑก : (ปุ.) กระเบน, กบ, มณฑก, มณฑุก, มัณฑุก. ณฺวุ.
มณฺฑน : (วิ.) ผู้ประดับโดยปกติ, ฯลฯ. ยุ ปัจ.
มณฺฑนชาติก : ค. อยากได้เครื่องประดับ