ภูมิจาล : (ปุ.) การไหวแผ่นดิน, การสั่นแห่งดิน, แผ่นดิน ไหว.
ภูมิตล : นป. พื้นดิน
ภูมิปฺปเทส : ป. ภูมิภาค, ส่วนแห่งภาคพื้น
ภูมิปปฺปฏก ภูมิปปฺปฏิก : (ปุ.) กระบิดิน ชื่อดินที่บิหรือแยกจากส่วนใหญ่.
ภูมิภาค : (ปุ.) ส่วนแห่งแผ่นดิน (การแยกแผ่นดินออกเป็นส่วนๆ), ภูมิภาค (หัวเมือง).
ภูมี : (ปุ.) พระราชา, พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูริ : (ปุ.) คนมีปัญญา, ฯลฯ, นักปราชญ์. วิ. ภูสงฺขาเต อตฺเถ รมตีติ ภูริ. ภูปุพฺโพ, รมฺ รมเณ, กฺวิ, อิ อาคโม.
ภูริปญฺญ : (วิ.) ผู้มีปัญญาราวกะว่าแผ่นดิน, ผู้มีปัญญากว้างขวางดังแผ่นดิน, ผู้มีปัญญากว้างขวางดุจแผ่นดิน, ผู้ประกอบด้วยปัญญากว้างขวางเสมอด้วยแผ่นดิน.
ภูริปญฺญ ภูริปฺปญฺญ : (ปุ.) ภู-ริปัญญะ พระนามของพระพุทธเจ้าทั้งปวง พระนาม ๑ ใน ๓๒ พระนาม.
ภูริ ภูรี : (วิ.) มาก, เจริญ, แข็งแรง, หนา, หนักหนา.
ภูรี : อิต. แผ่นดิน
ภูรุห ภูรูห : (ปุ.) ต้นไม้. ภูปุ-พฺโพ, รุหฺ ปาตุ ภาเว, อ. ศัพท์หลังทีฆะ.
ภูวน : (นปุ.) โลก, แผ่นดิน.
ภูวนาถ : (ปุ.) คนเป็นที่พึ่งของแผ่นดิน, คนเป็นที่พึ่งของข้าแผ่นดิน, พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูวิ : (วิ.) มี, เป็น, มีอยู่, เป็นอยู่, เจริญ, รุ่งเรือง. วิ ปัจ.
ภูส : (นปุ.) ข้าวลีบ, เปลือกข้าว, แกลบ.
ภูสน : (นปุ.) อันประดับ, การประดับ, เครื่องประดับ, เครื่องอาภรณ์. ภูสฺ อลงฺ-กาเร, ยุ.
ภูสา : (อิต.) เครื่องประดับ, เครื่องแต่งตัว, เครื่องอาภรณ์, เครื่องนุ่งห่ม, ผ้านุ่ง, ผ้าห่ม, ผ้าทรง. ภูสฺ อลงฺกาเร, อ, อิตฺถิยํ อา.
ภูสิต : กิต. ประดับแล้ว, ตกแต่งแล้ว
เภก : (ปุ.) กบ วิ. สปฺปโต ภา-ยตีติ เภโก. ภี ภเย, อิโก, อิสฺส เอ. อถวา, ภายนฺติ เอตสฺมาติ เภโก. ภี ภเย, โก.
เภงฺค : (ปุ.) แมลงภู่, เขียด, กบ. ดู ภิงฺค.
เภชฺช : ค. เปราะ, กะเทาะ, แตก
เภณฺฑิ : (อิต.) ฉมวก ชื่อเครื่องมือสำหรับแทงปลาเป็นต้น ทำเป็น ๓ ง่ามบ้าง ๕ ง่ามบ้าง ปลายง่ามแหลมและมีเงี่ยงเหมือนเบ็ดมีด้ามยาว. ภิทิ วิทารเณ, อิ. แปลง ท เป็น ฑ นิคคหิตอาคม แปลงเป็น ณฺ แปลง อิ ที่ ภิ เป็น เอ.
เภณฺฑิวาล : ป. หอกซัด
เภณฺฑุ, เภณฺฑุก : ป. ลูกกลมๆ สำหรับเล่น
เภตฺตุ : (วิ.) ผู้ทำลาย. ภิทิ วิ-ทารเณ, ตุ.
เภท : (วิ.) ต่อย, แตก, ทำลาย, หัก, พัง, เจาะ, ต่าง (ผิดแผก ไม่เหมือนเดิม), แปลก.
เภทก : (วิ.) ผู้ทำลาย, ผู้หนี (เรือนจำ).
เภทกร : ค. ผู้แยก, ผู้แบ่ง
เภทน : (นปุ.) แปลเหมือน เภท.
เภทนก : ค. น่าทำลาย, ควรทำลาย, น่าแตก
เภทนา : (อิต.) แปลเหมือน เภท.
เภทปุเรกฺขารตา : (อิต.) ความเป็นแห่งบุคคลผู้ทำซึ่งการแตกกันในเบื้องหน้า.
เภทุปาย : (ปุ.) อุบายแห่งการทำลาย, อุบายที่ทำให้เขาแตกกัน.
เภเทติ : ก. ทำลาย, แบ่ง, แยก, แตก
เภม : (ปุ.) สภาพอันสัตว์พึงกลัว. ภี ภเย, โม.
เภรณฺฑ : (ปุ.) หมาจิ้งจอก, หมาไน.
เภรณฺฑก : นป. เสียงร้องของหมาจิ้งจอก
เภรว : (วิ.) อันพึงกลัว, อันพึงกลัวมาก, น่าสพึงกลัว.
เภริ : (นปุ.) กลอง, เภรี, ไภรี, ไภริน. วิ. ภายนฺติ สตฺต-ชนา เอเตนาติ เภริ. ภี ภเย, วิ. เป็น อิต. ก็มี.
เภริจารณ : นป. การตีกลองร้องป่าวประกาศ
เภริตล : นป. หน้ากลอง
เภริวาทก : ป. คนตีกลอง
เภสชฺชกปาล : นป. หม้อยา, ขันยา
เภสชฺชกมฺม เภสชฺชยุญฺชน : (นปุ.) การปรุงยา.
เภสชฺชกร : (ปุ.) บุคคลผู้ปรุงยา, แพทย์ผู้ปรุงยา, เภสัชกร.
เภสชฺชมูล : (นปุ.) เครื่องยา.
เภสชฺชาคาร : (ปุ. นปุ.) ร้านขายยา, ร้านยา.
เภสช เภสชฺช : (นปุ.) ยา, ยาแก้โรค, เครื่องยา, เภสัช. วิ. ภิสชานํ อิทํ เภสชํ เภสชฺชํ. วา. ณ, ณฺย ปัจ. อภิฯ, ภิสชสฺส ภาโว กมฺวํ วา เภสชฺชํ ณฺย ปัจ. รูปฯ ๓๗๑. ส. ไภษชฺย เภษช.