กสี : อิต. การเพาะปลูก, การไถนา
กเสรุ : (ปุ.) กระจับ ชื่อพรรณไม้ชนิดหนึ่ง ขึ้น ลอยอยู่ในน้ำ มีฝักเป็นสองเขาคล้ายศรีษะ ควาย เมื่อแก่มีสีดำ ตกอยู่ที่พื้นดิน เนื้อ ข้างในขาว มีรสมัน, วิ. เก สยตีติ กเสรุ. กปุพฺโพ, สี สเย, รุ.
กห : (อัพ. นิบาต) ใน...ไหน, ใน...ไร, ในที่ ไหน, ณ ที่ไหน. ส. กรฺหิ.
กหาปณ : (ปุ. นปุ.) กหาปณะ ชื่อมาตราเงิน ๒๐ มาสก เป็น ๑ กหาปณะ เป็นเงิน ไทยประมาณ ๔ บาท หรือ ๑ ตำลึง. วิ. กรีสปฺปมาเณน รูเปน กโต ปโณ ปณิโย ทพฺพเภโท กหาปโณ. แปลง รีส เป็น ห แล้วทีฆะ อภิฯ และเวสฯ ๕๖๗.
กหาปณก : นป. ชื่อของการทรมานชนิดหนึ่งซึ่งเฉือนเนื้อออกเป็นชิ้นๆ เท่าเหรียญกหาปณะ
กฬภ : ป. ช้างรุ่น
กฬส : (ปุ.) หม้อน้ำ. ดู กลส.
กฬาย : ป. ถั่วราชมาส, ถั่วดำ
กฬาร : ป. สีดำแดง
กฬาริกา : อิต. ช้างพังเชือกใหญ่ชนิดหนึ่ง
กฬิงฺคร : (ปุ.) ข้าวลีบ, แกลบ. ดู กลิงฺคร ต่างแต่ลง ฬฺ อาคม แปลว่า ดุ้นฟืน ท่อน ฟืน ท่อนไม้ ก็มี.
กฬิมฺพก : นป. เครื่องหมายที่ให้รู้ระยะน้อยใหญ่ยาวสั้นของผ้ากฐิน
กฬีร : ป. หน่อไม้, ยอดไม้
กฬุส : (นปุ.) ความชั่ว, ฯลฯ. ดู กลุส ประกอบ.
กเฬพร, - วร : ป., นป. ร่างกาย, อัตภาพ, ซากศพ
กเฬวร : (นปุ.) กาย, ฯลฯ. ดู กเลวร ประกอบ.
กโฬปี : อิต. ขัน, ภาชนะใส่น้ำ, หม้อน้ำ, กะทะ, กระจาด
กโฬปีมุข : นป. ขอบขัน, ขอบกะทะ
กา : (อิต.) การออกเสียง, การร้อง, เสียง, เสียง ร้อง, กา (เสียงร้องของสัตว์). กุ กา วา สทฺเท, อ.
กาก : (ปุ.) กา. นกกา, อีกา (ภาษาพูด). คำ กา นกกา นี้เดิมเขียน กาก์ นกกาก์ ปัจจุบันเขียน กา ตามพจนาฯ วิ. กาติ (กา อิติ) สทฺทํ กโรตีติ กาโก. กาปุพฺโพ, กรฺ กรเณ, กฺวิ. กา สทฺเท วา, โก. กกฺ โลลิเย วา, โณ. ส. กาก.
กากคุยฺห : นป., ค. ที่กาซ่อนอยู่ได้, รังกา
กากจฺฉติ : ก. กรน
กากจฺฉท : ป. นกขุนทอง, นกสาลิกาดง
กากณ : นป. เหรียญตรามีค่ากากณิกหนึ่ง, เหรียญมีค่าน้อยมาก
กากณิกคฺฆนก : ค. มีราคากากณิกหนึ่ง
กากตาลีย : (วิ.) เผอิญเป็น, บังเอิญเป็น.
กากติตฺถา : อิต. กรรมที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ
กากตินฺทุก : (ปุ.) ตะโก, มะเกลือ. วิ. กากานํ ตินฺทุโก กากตินฺทุโก. กากฺวณฺณสทิสติ- นฺทุโก วา กากฺตินฺทุโก.
กากนิฬ : นป. รังกา
กากบาท : (ปุ.) เท้าของกา, กากบาท ใช้เรียก รูปวรรณยุกต์ + เมื่อลงวรรณยุกต์นี้แล้ว ออกเสียงจัตวา และใช้เรียกรูป + (บวก) และรูป X (คูณ) คือใช้เรียกได้ทั้งเครื่อง หมายบวกและเครื่องหมายคูณ.
กากปกฺข : (ปุ.) ผมที่ขมวดไว้เป็นหย่อม ๆ (ผมเด็กขมวดแยกออกเป็น ๓ หย่อม หรือ ๕ หย่อม), ผมแหยม (ปอยผมที่เอาไว้เป็น กระจุกบนหัวนอกจากจุก), ไรผม, ปีกของ กา, ปีกกา. กากานํ ปกฺขสณฺฐ านตฺตา กากปกฺโข.
กากปญฺญา : อิต. ความฉลาดเยี่ยงกา, ความฉลาดแกมโกง
กากปฏฏนก : ป., นป. ท่าน้ำเป็นที่อาศัยของกา, ที่หากินของกา
กากปาท : ป., นป. กากบาท, รอยกา, ตีนกา
กากเปยฺย : ค. แอ่งน้ำที่เต็มเปี่ยมพอที่กาควรดื่มกินได้, เต็มจนถึงขอบพอที่กาจะดื่มกินได้โดยง่าย
กากภตฺต : นป. อาหารของกา
กากภีรุ : ป. นกที่กลัวต่อกา, นกฮูก, นกเค้าแมว
กากมาสก : (ปุ.) กากมาสกะ ชื่อคนที่บริโภค มากล้นขึ้นมาถึงขอบปาก จนนกกาอาจ จิกกินได้.
กากล : นป. สร้อยคอ
กากลี : (อิต.) เสียงเล็ก, เสียงเบา, เสียงเล็ก ที่สุด, เสียงเบาที่สุด. วี. อีสํ กลา วาณี กากลี. กา + กลา + อี ปัจ. วิ. ใช้ อีส แทน กา กา ศัพท์ มี สุขุม เป็น อรรถ.
กากวญฺญา : อิต. หญิงที่มีบุตรคนเดียว
กากวณฺณ : ๑. ป. พระนามของกษัตริย์พระองค์หนึ่งในลังกา;
๒. ค. มีสีเหมือนกา, มีผิวพรรณดำ
กากวสฺส : ป. เสียงร้องของกา, เสียงร้องดุจเสียงกา
กากสฺสร, กากสฺสรก : ค. มีเสียงเหมือนเสียงกา
กากสีส : ๑. นป. หัวของกา, ศีรษะของกา;
๒. ค. (สัตว์นรกขุมหนึ่ง) มีหัวเหมือนหัวกา
กากสูร : ๑. ป. กาตัวกล้า, ความกล้าของกา;
๒. ค. ผู้กล้าเหมือนอย่างกา, ผู้ฉลาดเหมือนอย่างกา, ผู้ไม่มียางอาย
กากามสก : ค. ผู้จับต้องเหมือนอย่างกา, ผู้กินอาหารที่จับจด, ผู้รังเกียจอาหาร
กากี : (อิต.) นางกา, นางนกกา, กาตัวเมีย.
กากุฏเฏปก : ค. ผู้แพ้วกา, ผู้ไล่กา, เด็กผู้รู้เดียงสาพอจะไล่กาได้