มุติมนฺตุ : ค. คนมีความรู้
มุท : ป. ความยินดี
มุทฺทงฺกณ : นป. การพิมพ์
มุทฺทนยนฺตาลย : (ปุ.) โรงพิมพ์
มุทฺทา : (อิต.) ตรา, ตราประทับ, เครื่องสำหรับตีตรา, เครื่องหมาย, รอย, แหวน, แหวนตรา, พิมพ์ (รูปแบบ), ลัญจกร.
มุทฺทาปก : ป. คนพิมพ์, คนประทับตรา
มุทฺทาเปติ : ก. ตีพิมพ์, ตีตรา
มุทฺทามสิ : (ปุ. นปุ.) หมึกพิมพ์.
มุทฺทายนฺต : นป. เครื่องพิมพ์
มุทฺทิก : (ปุ.) คนนับคะแนน, นักการบัญชี.
มุทฺทิกกายพนฺธน : (นปุ.) ประคดเอวเป็นวงแหวน.
มุทฺทิกา : (อิต.) แหวนตรา, หัวแหวนมีอักษร, จันทน์, จันทน์ขาว, องุ่น, กล้วยตีบ.
มุทฺทิกาสว : ป. เหล้าองุ่น
มุทฺธ : (วิ.) เขลา, โง่, หลง. มุหฺ เวจิตฺเต, โต. แปลง ต เป็น ทฺธ ลบ หฺ.
มุทฺธช : (ปุ.) ผม (สิ่งที่งอกบนศรีษะ) วิ. มุทฺธนิ ชายตีติ มุทฺธโช. กฺวิ ปัจ. มุทธชะ เป็น คำเรียกอักษรที่เกิดเพดานปาก.
มุทฺธตา : อิต. ความโง่เง่า
มุทธา : (อิต.) ปัญญาเพียงดังศรีษะ, ปัญญาชื่อมุทธา, หัว, ศรีษะ, ยอด, ที่สุด. อาอิต.
มุทฺธา : อิต. ศีรษะ, ยอด
มุทฺธาภิสิตฺต : (วิ.) รดแล้วที่ศรีษะ, ผู้ได้รับมุรชาภิเสกแล้ว.
มุทฺธาภิเสก : (ปุ.) การรดเฉพาะซึ่งศรีษะ, การรดซึ่งศรีษะ, มุรธาภิเสก (การรดน้ำที่พระเศียรในงานราชาภิเษก).
มุทฺย : (ปุ.) ความยินดี.
มุทยนฺตี : (ปุ.) เทียนป่า.
มุทา : (อิต.) ความร่าเริง, ความบันเทิง, ความยินดี. มุทฺ หาเส, อ, อิตฺถิยํ อา.
มุทิกา : อิต. คนขับเสภา
มุทิงฺค : (ปุ.) กลองสองหน้า, ตะโพน. ดู มุติงฺค.
มุทิตา : (อิต.) ความพลอยยินดีด้วย, ความยินดีกับเขา.
มุทุกวาจา : (อิต.) คำอ่อนโยน, ฯลฯ.
มุทุจิตฺต : ค. มีใจอ่อน
มุทุชาติก : ค. มีความอ่อนโยน
มุทุตา : (อิต.) ความเป็นแห่งคนอ่อน, ความเป็นแห่งคนอ่อนโยน.
มุทุปฺผล : (ปุ.) ไม้กัณณิการ์, กรรณิการ์.
มุทุ มุทุก : (วิ.) อ่อน,อ่อนโยน, อ่อนหวาน, ละมุนละม่อม, ละเอียด. แปลว่า ช้า เกียจคร้าน ทื่อ ไม่เฉียบแหลม ก็มี.
มุทุ, มุทุก : ค. อ่อน
มุธา : (อัพ. นิบาต) ว่าง, เปล่า.
มุนาติ : ก. รู้
มุนิ : (ปุ.) พระมุนี พระนามของพระพุทธเจ้าทั้งปวง พระนาม ๑ ใน ๓๒ พระนาม. พระพุทธเจ้า. วิ. สพฺพธมฺเม มุนตีติ มุนิ. มุนฺ ญาเณ, อิ.
มุนิกุญฺชร : (ปุ.) พระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐสุด, มุนิกุญชระ พระนามของพระพุทธเจ้า.
มุนินฺท : (นปุ.) นักปราชญ์ผู้เป็นเจ้า (พระพุทธเจ้า), พระมุนินท์ พระนามของพระพุทธเจ้าทั้งปวง พระนาม ๑ ใน ๓๒ พระนาม.
มุนิปุงฺคว : (ปุ.) มุนีผู้ประเสริฐ, พระมุนีผู้ประเสริฐ.
มุนิมุนิ : (ปุ.) นักปราชญ์แห่งนักปราชญ์, จอมปราชญ์ (พระพุทธเจ้า).
มุนิราช : (วิ.) ผู้เป็นเจ้าแห่งมุนี.
มุพฺพ : อิต. ชะเอม
มุพฺพา : (อิต.) คันทรง, ชะเอม, ผักโหมหลวง. มุพฺพิ พนฺธเน, อ, อิตฺถิยํ อา.
มุยฺหติ : ก. หลง
มุร : (ปุ.) นกยูง. มุรฺ สํเวทเน, อ.
มุรช : (ปุ.) ตะโพน วิ. มุรา อฺสุรา ชาโต มุรโช.
มุลาล มุฬาล : (ปุ. นปุ.) รากเหง้า. วิ. มูเลชายตีติ มุลาโล มุฬาโล วา. มูล+อล ปัจ. รัสสะ. มูลฺ ปติฏฺฐายํ, อโล, รสฺโส. มีลฺนิมีลเน วา, อโล. แปลง อี เป็น อุ. ศัพท์หลัง แปลง ล เป็น ฬ.
มุสน : (นปุ.) การลัก, การขโมย. มุสฺ เถยฺเย, ยุ.
มุสล : (ปุ. นปุ.) สาก, ตะบอง, ไม้ตะบอง, ตะลุมพุก. มุสฺ ขณฺฑเน เถยฺเย วา, อโล. อถวา, มุสฺ ปาณจาเค.
มุสลี : ค. ผู้มีสากในมือ